بعضی چیزها در این عالم هستند که محبوبند.
نمی شود دوستشان نداشت.
نمی شود تمایل بهشان نداشت.
مثل بخشش.
مثل بی دریغ بخشیدن و خوشنود بودن.
این واقعا صفت قشنگی است، اگر در هر کسی باشد.
حالا تو ای خدای من! کاری کن که این نیکویی در من بروید.
کاری کن که ریشه ی عصیان و نافرمانی در خاک وجود من بسوزد.
تمایلم را به گناه، تبدیل کن به اشتیاقِ بخشیدن و احسان.
حرام باشد بر من آن روز که کاری کنم که خشمت را به دنبال داشته باشد.
نیاید آن روز…
چه روز بدیست آن روز که تو غضب کنی.
قهر کنی.
برانی ام….
وااااای! فریاد وای وایم را شنیدی؟
برس به دادم ای فریاد رس!