فروتن و مهربان مثل همه‌ی ورزشکاران، نجیب و پاک مثل تمام زنان ایرانی، زمانی که از او خواستم وقتی را برای یک گفتگوی دوستانه به من بدهد با خوش‌رویی دعوت مرا پذیرفت و با صبر وحوصله به تمام سؤالات من پاسخ داد. این بانوی خوش‌خلق و دوست‌داشتنی کسی نیست جز «سیده ستاره موسوی» قهرمان رشته کاراته، شما را دعوت به خواندن این گفتگوی صمیمی می‌کنم:
مثل همه‌ی مصاحبه‌ها کمی از خودت بگو؟
ستاره موسوی هستم، متولد بهمن ۱۳۶۵؛ از ۱۳ سالگی رشته‌ی کاراته را به صورت رسمی و حرفه‌ای شروع کردم و در سال ۷۶ به عضویت تیم ملی کاراته‌ی ایران در آمدم و در حال حاضر هم مربی رسمی فدراسیون و داور درجه ۱ فدراسیون کاراته هستم.
مثل اینکه از ورزشکاران تحصیل‌کرده هم هستی؟
بله؛ در رشته‌ی تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه آزاد تحصیل می‌کنم؛ مقطع کارشناسی ارشد
علاقه‌ی شخصی به تحصیل داشتی یا پدر و مادرت انتظار دکتر مهندس شدن، از تو داشتند!؟
نه خودم علاقه‌ی شدیدی به درس و تحصیل دارم؛ مخصوصاً این که در ارتباط با رشته ورزشی‌ام است. البته اگر هزینه‌های ادامه تحصیل مخصوصاً در مقاطع بالاتر کم‌تر شود تصمیمم را در این زمینه راحت‌تر می‌کند. در هر حال من توکل به خدا دارم و تمام تلاشم را می‌کنم.
چرا رشته‌ی تربیت بدنی را برای تحصیل انتخاب کردی؟
من یک ترم در رشته‌ی مامایی تحصیل کردم ولی بعد انصراف دادم و در کنکور شرکت کردم و در رشته‌ی تربیت بدنی قبول شدم .
خب اینکه نشد جواب سوال من؟
خب شخصیت من گرایش زیادی به ورزش دارد. البته من بدون اطلاع از اینکه برای ورزشکاران ملی مزایایی در نظر می گیرند مشغول به تحصیل شدم.
ورزش را از چه سنی آغاز کردی؟
خیلی سنم کم بود. به صورت غیررسمی به همراه برادرم در باشگاه تمرین می‌کردم. بعدها که سنم قانونی شد ملزم شد که درباشگاه رسمی فعالیت کنم و کارم را از سن دوم راهنمائی به صورت رسمی آغاز کردم و الان حدود ۱۷ سال است که در رشته‌ی کاراته فعالیت می‌کنم و البته شاگردانی دارم که آنها نیز در مقطع مربیگری، داوری و حتی مقطع قهرمانی و اعزام به مسابقات خارج از کشور توانسته‌اند مدال‌های با ارزشی را برای کشور عزیزمان به ارمغان آوردند.
موفقیتت را مدیون چه کسی هستی؟
البته خدا را در هیچ زمینه‌ای نمی توان فراموش کرد. همیشه اگر دست و نظر خداوند از سر بندگانش کوتاه باشد و حمایت‌شان نکند هیچ اتفاقی برای بندگانش نمی‌افتد. همچنین تلاش و پشتکاری که از مربیان به من القا می‌شد نقش پررنگی در موفقیتم داشته و در ادامه چون موقعیت‌های مختلفی مثل داوری ، مربیگری و… برایم پیش آمد من متعهد شدم برای ادامه‌ی کار و به موازات آن بالا بردن سطح فنی و علمی کارم و همه‌ی این عوامل دست به دست هم داده تا به این درجه از موفقیت که شما از آن صحبت کردید ، برسم .
سبک ورزشی‌ات در رشته‌ی کاراته چیست؟
من نائب رئیس و دبیر سبک «شوتوکان اسکی (sk)» کشور هستم، منتها در تیم ملی در قسمت «کمیته» فعالیت می‌کنم و می‌شود گفت که «کمیته» در مورد سبک بحث نمی‌کند و یک چیز آزاد بین سبک‌های کنترلی است.
از مسابقاتی که در آنها حضور داشته و مدالهایت صحبت کن؟
در سن ۱۷ سالگی به عضویت تیم ملی در آمدم، دومین دوره‌ی مسابقات کشورهای اسلامی که در تهران برگزار شد در سال ۱۹۹۷ مدال طلای کمیته را کسب کردم. در چهارمین دوره‌ی‌مسابقات خاورمیانه که در اردن برگزار شد به همراه اعضاء تیم ملی حضور پیدا کردم و توانستم مدال طلای مسابقه را کسب کنم. در بازی های بانوان مسلمان که در سال قبل برگزار شد مدال طلای کمیته را کسب کردم. در سال ۲۰۰۳ توانستم در مسابقات بین المللی ترکیه مدال طلا را کسب کنم. سال ۲۰۰۵ در مسابقات کاپ آزاد جهانی انگلستان که با حمایت‌های فدراسیون، این اعزام صورت گرفت توانستم دو مدال برنز در کمیته‌ی تیمی انفرادی کسب کنم. همچنین در بازی‌های بانوان آسیائی و اسلامی که در تهران برگزار شد و شهرداری تهران برگزارکننده‌ی این مسابقات بود حضور پیدا کردم و در قسمت کمیته‌ی انفرادی مدال برنز و در کمیته‌یتیمی توانستم مدال طلا را کسب کنم. در مسابقات جهانی کاپ آزاد انگلستان هم توانستم سه مدال برنز در قسمت کمیته ی وزن ۶۰- کیلوگرم ، وزن آزاد و کمیته‌ی تیمی بدست آورم.
چقدر در کارت پشتکار داری؟
در هر زمینه چه درس، چه کار و چه ورزش نقش پشتکار بسیار پررنگ است. به نظر من هر فرد متعهد زمانی که برای فعالیتی آماده می‌شود اگر با جدیت تمام پیگیر آن نباشد مطمئناً با مشکل مواجه می‌شود و حالا برای من به عنوان ورزشکار این مسئله مهمتر است؛ چرا که هر لحظه تعدادی به عنوان رقیب وجود دارند که تلاش می‌کنند و اگر من هم بخواهم به آن سطح کیفی و کمی برسم باید پشتکار را در مرتبه اول فعالیت‌هایم قرار دهم. فدراسیون و مربیان تیم ملی همیشه بهترین‌ها ر ا انتخاب می‌کنند و به دلیل و بهانه‌های من هم توجهی ندارند چون همیشه درجات آمادگی افراد را می‌سنجند و آن را ملاک قرار می‌دهند، بنابراین برای ارزشیابی و عضویت، پشتکار حرف اول را می‌زند .
به چه رنگی علاقه داری؟
سفید
چرا؟
به خاطر پاکی و سلامت که می شود با رنگ سفید به همه‌ی انسان‌ها فهماند، من عاشق رنگ سفیدم. ضمنا لباس کاراته سفید است. از زمانی که چشم باز کردم به عنوان ورزشکار با این رنگ آشنا شدم.
به نظر تو بهترین و مهمترین ویژگی یک زن ایرانی چیست؟
صداقت؛ چون در پشت صداقت سلامت هم هست؛ سلامت جسمی، روحی وعقیدتی.
اگر پیشنهاد ادامه‌ی ورزش در یک کشور خارجی به شما داده شود، قبول می کنی ؟
در این زمینه بحث کلیدی‌تر می شود. در کشور ما یک ورزشکار به عنوان یک بازیکن ملی تا زمانی که در اردوی تیم ملی نباشد از مزایا و امکانات بازیکن تیم ملی برخوردار نیست. یعنی اگر من در خانه‌ی خودم باشم و عضو تیم ملی باشم ولی اردویی برگزار نشود، چیزی به عنوان حقوق و پاداش یا هر چیزی که شما فکر کنید به من تعلق نمی گیرد. البته فدراسیون یک سری راهکارهایی گذاشته؛ مثل اینکه به‌عنوان داور یا مربی فعالیت کند و این مستلزم آن است که من به عنوان بازیکن پیگیر این قضیه باشم تا به نتیجه برسم. در زمینه‌ی فعالیت در کشور های دیگر، در ایران بر روی ورزشکاران خود کار می‌کنند روی آنها سرمایه گذاری می کنند و بچه‌ها با عرق و عشقی که به مملکت خود دارند در خاک وطن خود افتخار آفرینی می‌کنند و من هم به عنوان یک ورزشکار ایرانی از این اصل جدا نیستم.
نظرتان راجع به ورزش کردن زنان و دختران ایرانی چیست؟
ورزش مکمل زندگی یک زن ایرانی است. البته ورزش برای دست‌یابی به یک سلامت جسمی است. یک زن ایرانی به موازات آن باید تحصیل را نیز مدنظر داشته باشد. اصلا ورود به دانشگاه جلوه‌های خاص خود را دارد. فرد خیلی چیزها را در تعامل با دیگران در مقطع وسیع‌تر در دانشگاه و در برخورد با دیگران به دست می‌آورد که می‌تواند به عنوان تجربیات زندگی آنها را به کار بندد و به اهداف زیباتر خود در زندگی برسد.
به عنوان آخرین سوال هر چه می‌خواهد دل تنگت بگو.
به عنوان یک خانم ایرانی هر چه دارم از مادر و خانواده‌ام دارم. هر آنچه که در زندگی بدست آوردم از دعای خیر خانواده‌ام بوده و دوست دارم برای همه‌ی جوانان این آرزو را بکنم. و در آخر از دختران ایرانی می‌خواهم که ورزش را فراموش نکنند.
ما هم برای او و خانواده‌ی محترمش بهترین آرزوها را داریم
سلام.
مصاحبه ی خیلی خوبی بود.
استفاده کردم خیلی…
ممنون
من یکی از شاگردان خانم موسوی هستم ایشان خیلی برای ما تلاش می کنندومن خیلی دوستشان دارم