یوزارسیف ما کجاست؟

چند روزیه که برمی‌گردم و به پشت سرم نگاه می‌کنم تا ببینم چه کار کردم و چه کاری رو باید بکنم.

به چند تا از جمعه‌های قبلم نگاه کردم؛ می‌دونید چه جوری گذشتن؟

آخ جون فردا جمعه‌اس! می‌تونم تا ظهر بخوابم.

ای‌ول! فردا دانشگاه مانشگاه تعطیل.

هوررررا! فردا نماز جماعت ظهر و عصر هم تعطیله.

یوووووووووووهو! فردا همه‌ی فامیل و تقی و نقی و عباس‌علی -ببخشید منظورم زهرا و مریم و فاطمه بود- و خلاصه همه کور کچل‌ها خونه‌ی باباجون جمع‌اند.

وااااای آخ جون! فردا یوزارسیف هم داره.

دروغ نگم. وسط‌های هفته هم به یاد جمعه می‌افتم. مثلا می‌گم: امروز دوشنبه ‌است و تا جمعه ۳ روز مونده.

اعتراف می‌کنم که انتظارم برای رسیدن به موارد بالا بوده. نه چیز دیگه!

نمی‌خوام اشکتون‌ رو در بیارم یا شعار بدم. ولی خداییش چرا از ۲۰ تا انتظار جمعه‌ام، یکی‌ش تجدید عهد با امامم نبوده؟

چرا یکی‌ش بخاطر نماز جمعه نبوده؟

چرا «شاید این جمعه بیاید شاید …» این‌قدر واسم ناآشنا و غیرواقعیه که هیچ، واسه اش پیامک هم می‌سازم؟ «شعار دختر ترشیده … شاید این جمعه بیاید شاید.»

بی‌خیال! به نظرتون یوزارسیف و زلیخا تو این قسمت به هم می‌رسند یا نه؟