باید تاسف خورد در زمانی زندگی می‌کنیم که هر روز شاهد پیشرفت و دست‌یابی به یک اختراع مدرن برای آسان‌تر زندگی کردن بشر مخصوصابانوان هستیم اما در کنار آن چشمهای نگران و منتظر کمک در جاهایی از این کره خاکیدیده می‌شوند که استمداد و یاری می جوید چرا که حقوق و جانشان تهدید گردیده است. آیا هنوز این باور در منشور حقوق بشر معنی نشده است که عده‌ای برای به دست گرفتن زمام امور و در مالکیت در آوردن ثروت دیگران نباید اینگونه وحشیانه نسل‌کشی و براندازی کنند آیا از سر گذشت گذشتگان خود پند نگرفته‌اند. و کجاست منادیان حق و عدالتی که در جلسات سفارشی و فرمایشی اربابان استعمارگر؛ دم از حق و عدل و بسط عدالت می‌دهند؟ کجایند آنهایی که تا یک نفر از عیادی خود در امر جاسوسی دستگیر می‌شود دم از زیر پا گذاشته شدن حقوق بشر می‌زنند و دنیا را خبر کرده که ایشان را از بند برهانند؟
آیا چشم‌هایشان نابیناست که ببینند در سر زمینهای اسلامی چگونه حقوق انسانها مخصوصا زنان و کودکان و سالمندان زیر پای له می‌شود و به خاک و خون کشیدهمی‌شوند؟ کجایند کسانی‌که برای نمایش در صفحه‌های مانیتورهای رنگارنگ و در اندازه‌های بزرگ خود سفر به آفریقا کرده و تکه نانی و ظرف سوپی به بچه‌های گرسنه می‌دهندچرا این همه ظلم و جور و این همه خونریزی نوع بشری را در سر زمینهای اسلامی نمی‌بینند؟ آیا بشریت فقط همان‌هایی است که ایشان می‌گویند؟
چرا در افغانستان، عراق، فلسطین، پاکستان، بنگلادش و الان هم در یمن سر کشی نمی‌کنند و حقوق پایمال شده و کشتار این زنان و کودکان بی‌دفاع را به دنیا نشان نمی‌دهند؟ سوال اینجاست که آیا ایشان خبر ندارند و یا خبر دارند و این همه جنایت را نمی‌بینند؟ از اینکه دسترسی به اخبار منتشره و ازروی نوع دوستی دیگران به دست گروهای حامی بشر سازمان ملل می‌رسد شکی نیست اما روحانسان زمانی آزرده می‌شود که بسیاری از هم‌نوعان و هم‌کیش و مذهب‌های این مظلومین نیز ساکت مانده و هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند آخر چرا؟ و برای چه؟
زنان و کودکان بی‌دفاع در منشور سازمان ملل جزء گروهی قرار دارند که در زمان جنگ نیز باید به آن‌ها رسیدگی و کمک کرد و تا حد اعلای درجه از آنان برای پیشبرد جنگ و اهداف جنگی نیز نباید استفاده کرد. اما دیده می‌شود که در جهان مترقی امروز ارزشهای انسانی رو به عقب رفته و ما متاسفانه شاهد بکارگیری ابزاری در جنگ‌ها و مشاجرات قومی و کشوری و عقیده‌ای از زنان و کودکان بی‌دفاع هستیم و این اعلام زنگ خطر برای همه بشریت است چراکه اگر این گروه آسیب‌پذیر به این صورت مورد هجوم قرار گیرند دیگر بنیان خانواده و معنویت نیز در این راه ازبین رفته و بشر هر روز بیش از پیش در مسیر خودزنی و خودستیزی و در آخر نابودی همه ارزشها و همه بایدها می‌شود. لذا اگر از بنیان با این مسئله برخورد جدی نشود خواهیم دید که بشر نه تنها رو به پیشرفت و تکامل نخواهد رفت بلکه هرچه قوه علمی آنپ یشرفت کند و دریچه انسانیت بسته شود شاهد سقوط و نابودی انسان و انسانیت خواهیم بود.
در مسئله کشتار بی‌رحمانه زنان و کودکان یمن به دست حکومت وهابیون عربستانی و دولت یمن شاهدیم که سکوت مرگبار جوامع بشری دراین مسئله تنها مربوط به یمن نیست بلکه این نوع تجاوزات به حریم و حقوق شیعیان مخصوصا قشر زنان آن؛ یک تعدی و یک دستبرد به جامعه زنان مسلمانان و در کل جامعه همه زنان خواهد بود. لذا ما زنان دست به قلم باید از این موقعیت تاسف آور خود را کنار نکشیم و در به صدا آوردن زنگ خطر به همه جوامع کوشش و مساعدت کنیم و از عواقب سوء این نوع تجاوزات و این نوع سکوت همگانی انها را با خبر کنیم، باشد تا با یاری پروردگار دیگر شاهد این گونه ظلم وستم و رفتار وحشیانه‌ای نباشیم.