طبق گفته‌ی تاریخ، مردان ایرانی در غیرت و دفاع از ناموس و تعصب نسبت به سلامت جامعه از هیچ تلاش و جانفشانی، تأکید میکنم «جانفشانی» دریغ نورزیده‌اند. اصلا به تاریخ اگر کاری نداشته باشم، آقاداداش خودمان هم کلی مدافع موهای عقبمان است که نکند حتی کمی بالاتر بسته شود و برجستگی‌اش از پشت چادر و مقنعه پیدا شود. چه برسد به تک‌تک خال‌های جلو و حتی نوع نگاهمان. دراین راه هم از هیچ ایما و اشاره‌ای در جمع دریغ نمی‌کند و اگر میسر واقع نشد و بنا بر تصادفات ِ قضا و قدری، متوجه اشارات نگردیدیم، به حضورشان خودمان را می‌کشاند و دیگر نمیگویم چه بلایی سرمان می‌آید.
مدال کار فرهنگی را باید بدهند به داداش من که دارد بدون هیچ عوارض جانبی و فاصله‌ی فرهنگی امربه معروف و نهی از منکر میکند همه‌جوره؛ با اخم و نگاه چپ. بنظر من اگر وضع جامعه خراب است باید بروند باباها و داداش ها و همسرها را بگیرند، کلا تقصیر اینهاست که با ماست و شلغم و شیربرنج هیچ فرقی ندارند اینروزها. ما که ضعیفه بودیم از اول و ازلش، کاره ای نبودیم هیچ وقت که بخواهیم انتخاب کنیم، چی بپوشیم یا نپوشیم، ملت این جوری می پسندند، ما هم می پوشیم!! این ملت را یک گوشمالی بدهید اگر راست میگویید.