سرستون: معرفی

[ms 0]

تشنه بود، خسته و ازنفس‌افتاده… یک سبد سیب سرخ داشت که فقط با احترام گذاشته بود روی سرش. دست اگر می‌کشید و یکی از سیب‌ها را می‌خورد، گلویش تازه می‌شد و جان می‌گرفت، ولی سیب برداشتن نمی‌دانست… و حکایت ما و قرآن چنین حکایتی‌ست.

برای کسانی که در فضای مجازی فعالیت دارند و بخشی از خوراک فکری و روحی‌شان را از محتوای تولیدشده در این فضا برمی‌گیرند، این موضوع آشناست. این‌که هرچند وقت یک‌بار یک اتفاق خوب مثل شهاب در آسمان این فضا ظاهر می‌شود، نور می‌دهد، توجه‌ها را جلب می‌کند و چشم امید را روشن می‌دارد. این اتفاق خوب می‌تواند تولد یک وبلاگ با محتوایی ارزشمند و قالبی دلنشین باشد.

اردیبهشت سال ۸۸ بود که یکی از همین اتفاق‌های عزیز، وبلاگستان فارسی را متوجه خود کرد. «برای خاطر آیه‌ها» وبلاگی بود که با خود عطر خوش آیه‌ها را همراه داشت. این سیب‌های سرخ را دانه‌دانه، با تأمل و تفکر انتخاب می‌کرد و با قلمی هنرمندانه به مخاطب تشنه‌کامش هدیه می‌داد.

از همان آغاز، میانگین بازدید روزانه ۱۵۰ نفر، نشان می‌داد که مشتاقان قرآن این وبلاگ را شناخته و به یکدیگر معرفی کرده‌اند. بازنشرهای مکرر در شبکه‌های اجتماعی مجازی، پیوند دادن در بسیاری از سایت‌ها و وبلاگ‌های دیگر، نشان از دیده‌شدن «برای خاطر آیه‌ها» داشت.

در طول سه سال فعالیت این وبلاگ و نوشتن حدود ۱۱۴ یادداشت، بارها و بارها از مطالب آن در نشریات الکترونیک و چاپی استفاده شد و مکرر در مکرر عطر قرآن در مشام شیداییان پیچید. به برکتش موجی از «شستن چشم‌ها» و «جور دیگر دیدن»ها و به عمق و معنای قرآن کریم فکر کردن‌ها، آغاز شد و وبلاگ‌های دیگری از این جنس به‌وجود آمدند.

نویسنده‌ی این وبلاگ، «مریم روستا» متولد ۱۳۶۲ شیراز و دانشجوی دکترای شهرسازی است. تسلط او بر آیات قرآن، داشتن پشتوانه‌ی معارفی و تفسیری، استفاده از محضر اساتید برجسته‌ی قرآن کریم، داشتن مطالعات ادبی، برخورداری از ذوق هنری و قلمی صاف و دلنشین، توجه به ابعاد کاربردی قرآن و نیز آشنایی با نیازهای روحی و معنوی نسل جوان، از ویژگی‌هایی است که نوشتارهای قرآنی این نویسنده را از دیگر نوشته‌های مشابه متمایز کرده است. البته او در معرفی خود در وبلاگش تنها به همین خلاصه بسنده کرده: «بی میِ ناب زیستن نتوانم.»

هم‌چنین از مخاطبانش چنین خواسته است: «گاهی اگر از این طرف‌ها رد شدید و خواستید از سرِ لطف، نویسنده‌ را دعایی کنید، بسپارید خدا جرعه‌ای «اخلاص» بدهدش؛ حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی/ دامِ تزویر مکن چون دگران قرآن را».

اما به اذعان مخاطبان، او مصداق حدیث رسول خداست که هرگاه جوان مؤمنی قرآن بخواند، قرآن با پوست و گوشتش آمیخته خواهد شد…

همه‌ی این‌ها را گفتیم که بگوییم نشر معارف در تیرماه امسال، در اقدامی به‌جا و درخور تقدیر، مجموعه محتوای تولیدشده در این وبلاگ را در کتابی با نام «برای خاطر آیه‌ها» منتشر کرده است.

بی‌گمان تبدیل شدن این وبلاگ به کتاب -که برای تعداد بیش‌تری از مخاطبان و مشتاقان، به‌ویژه نسل جوان قابل دسترسی خواهد بود- یکی از افتخارات وبلاگستان فارسی است.

امید که این «چشم شستن»ها و «قدر» دانستن‌های قرآن کریم، به همت و معرفت جوانانی مانند نویسنده‌ی این کتاب، هر روز بیش از پیش رونق گیرد و این تشنه‌کامی‌ها و خسته‌جانی‌ها که داریم، به زلال آیه‌ها عطش‌شکن شود، که به قول شاعر:

نه تو اعطیناک کوثر خوانده‌ای ……….. پس چرا خشکی و تشنه مانده‌ای

[ms 1]

نام کتاب: برای خاطر آیه‌ها
نویسنده: مریم روستا
انتشارات: نشر معارف
سال نشر: ۱۳۹۱
تعداد صفخات:۹۶
شمارگان: ۲۰۰۰
قیمت: ۱۵۰۰ تومان

بخش‌هایی از کتاب:

می‌شد همه‌ی شب‌های شعب نخوابد توی بستر پیامبر
می‌شد جانش را سپر بلای رسول نکند
فقط یکی از آیه‌های قرآن کم می‌شد؛
وَ مِن النّاس مَن یشری نفسه ابتغاء مَرضات الله (۱)

می‌شد توی رکوع، انگشترش را به آن فقیر انفاق نکند
فقط شاید یکی از آیه‌های قرآن نازل نمی‌شد؛
انّما ولیّکم الله… و یؤتون الزّکوه و هُم راکعون (۲)

می‌شد این‌قدر عزیز نباشد برای پیامبر
که قرآن نگوید أنفسنا (۳)
که همه نگویند «انفسنا»ی ماجرای مباهله،
علی بود؛ جانِ پیامبر

می‌شد خودش و همسر و بچه‌هایش،
آن سه روز، افطارشان را به مسکین و یتیم و اسیر ندهند
فقط قرآن دیگر «هَل اَتی» (۴) نداشت

می‌شد آن‌قدر شجاعانه و دلیرانه نجنگد
که قرآن حتی به ضربه‌ی سم اسبش قسم بخورد؛
و العادیات ضبحاً. فالموریات قدحاً (۵)

می‌شد باب مدینه‌ی علم نبوی نباشد
که دوست و دشمن بگویند
مَن عِنده عِلم الکتاب (۶)
علی‌ست

[ms 2]

می‌شد این‌قدر ولایتش مهم نباشد
که توی حجِ آخر آیه بیاید:
بلِّغ ما اُنزل الیک من ربک فاِن لَم تفعل فَما بلّغت رسالته (۷)
که دست عزیزی دستش را بالا ببرد و بگوید:
مَن کُنت مَولاه فهذا علیٌّ مَولاه

که خدا جبرییل را دوباره روانه کند؛
الیوم أکملت لکُم دینکُم و اتممتُ علیکُم نعمتی… (۸)

• می‌شد؟!
می‌شد، اگر او علی‌بن‌ابی‌طالب نبود؛
خبر بزرگ؛‌
نبأ عظیم.

امشب، شب آمدنِ کسی‌ست،
که اگر نمی‌آمد،
اقلّش، سیصد تا از آیه‌های قرآن کم می‌شد. (۹)

***

و سوگند به روزگار…

و سوگند به روزگار، که انسان، مدام در حال زیان‌کردن است…

مردیخ‌فروش -که یخ‌هایش کم‌کم داشتند آب می‌شدند- را دیده بود که عاجزانه فریاد می‌زد: “إرحموا من یذوب رأس ماله. إرحموا من یذوب رأس ماله؛ رحم کنید به کسی که سرمایه‌اش دارد آب می‌شود…” منقلب شد. انگار کسی نشانش داده بود معنی واقعیِ‌ «انّ ‌الانسان لفی خُسر» را.

حالِ لحظه‌لحظه‌ی من حال آن مرد یخ‌فروش است. سرمایه‌ام،‌ عمرم، ‌جوانی‌ام،‌ ذره‌ذره مقابل چشم‌هایم دارد آب می‌شود و نمی‌فهمم. همه‌اش ضرر. همه‌اش باخت. سرمایه‌ام را به چیزهایی می‌دهم که نمی‌ارزند؛ به مدرک، به علم‌های همین دنیایی، به دانسته‌هایی که مرا راه نمی‌برند، به مقام، به پول، به خانه، به ماشین، به عزّت‌های این دنیایی، به عزیز شدن‌های گذرا، … آآآه، بهای جان من فقط بهشت بود. امیرم حجّت را بر من تمام کرده بود؛‌ «…فلا تبیعوها إلا بها».

رهایی از این ضرر کردن‌های مدام، رهایی از این باختن‌های بی‌وقفه، فقط، عمل به یک تبصره‌ی چهار ماده‌ای‌ست؛ ایمان، عمل شایسته، سفارش به حق، سفارش به صبر. اللهمّ‌ وفّقنا.

به هم که می‌ رسیدند، بعد از سلام و مصافحه، پیش از خداحافظی، همین سه آیه را برای هم می‌خواندند؛ مسلمانان صدر اسلام.

بسم الله الرّحمن الرّحیم
والعصر.
انّ الإنسان لَفی خُسر.
الا الّذین آمنوا و عَمِلوا الصّالحاتِ وَ تَواصوا بِالحقِّ‌ وَ تَواصَوا بِالصَّبرِ

***

وقتی تو راضی باشی…

خداوند به مردان و زنان با ایمان باغ‌هایی وعده داده است که از زیر [درختان‏] آن نهرها جاری است. در آن جاودانه خواهند بود، و [نیز] خانه‌هایی پاکیزه در بهشت‌های جاودان و خشنودیِ خدا بزرگ‌تر است. این است همان کامیابی بزرگ.

به ما معمارها و شهرسازها یاد داده‌اند که حتی وقتی همه‌ی شاخص‌های کمّی و کیفیِ محیطیِ یک فضا مطلوب باشد، معلوم نیست آن فضا به چشم مخاطب، فضای خوبی بیاید. یک کیفیت مهم‌ترِ دیگری هست که به محیط، مطلوبیت می‌دهد؛ یکی کیفیتی که نمی‌دانیم چیست! این وسط جناب «الکساندر»ی (۱) هم آمده و اسم آن کیفیت را گذاشته «کیفیتِ بی‌نام»! (۲) و گفته راز جاودانه‌ماندنِ خیلی از فضاها توی اذهان ما، همین کیفیت بی‌نام داشتنِ آن فضاست.

داشتم فکر می‌کردم توی بهشت جاودانه‌ی تو، ورای همه‌ی آن زیبایی‌های مسحورکننده، آن باغ‌های درهم‌تنیده، آن نوشیدنی‌های شهد خوش‌گوار با سقایت تو، هم‌نشینی با خوب‌های دوست‌داشتنی، زوج‌های مطهّر، خانه‌های طیّب… ورای همه‌ی این‌ها، یک کیفیت دیگری باید باشد تا بهشت، بهشت بشود. آیه‌ها می‌گویند آن کیفیتِ بی‌نام، اسمش «رضوان» است. همان حالِ بی‌نظیرِ بنده‌ای که بداند تو از او راضی هستی، همان لبخند رضایتت. آیه‌ها می‌گویند حتی ذره‌ای از آن «رضوان»، از همه‌ی اوصافی که از باغِ رؤیاییِ تو خوانده‌ایم، بالاتر است.

وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها وَ مَساکِنَ طَیِّبَةً فی‏ جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ

————————————————————-

منابع:

۱. بقره ۲۰۷
۲. مائده ۵۵
۳. آل عمران ۶۱
۴. سوره دهر
۵. عادیات ۱ و ۲
۶. رعد ۴۳
۷. مائده ۶۷
۸. مائده ۳
۹. ابن عبّاس می‌گوید: «نزلت فی علی ثلاث مائه آیه؛ سیصد آیه در شأن علی نازل شده است.»

۱۰. Christopher Alexander/The Timeless Way of Building
۱۱. The quality without a name

 

[ms 0]

باید باور داشت که ادبیات، زاییده‌ی زندگی روزمره‌ی ماست. در واقع، ما آینه‌ی ادبیات را به‌سوی زندگی گرفته‌ایم و تصاویر زندگی را به چشم مخاطب می‌تابانیم. پُر واضح است در این بستر داستان‌هایی زاییده می‌شوند که به روایت آنی از زندگی روزمره می‌پردازند. از این‌جاست که داستان‌هایی با عناوین مختلف مانند داستان موقعیت، داستان لحظه، داستان آپارتمانی و… پدید می‌آیند. (که البته به نظر نگارنده همه در معنا یکی هستند و نام‌گذاری آن‌ها تابع سلیقه‌ی طیف‌هاست.) با نگاهی کوتاه به ادبیات معاصر ایران شاید بتوان ادعا کرد نبض داستان‌های آپارتمانی در دست بانوان نویسنده است.

«آدم‌های دوبخشی» دومین مجموعه داستان «نینا گلستانی» است که توسط نشر فرهنگ ایلیا منتشر شده است. این مجموعه شامل ده داستان کوتاه است که اسلوب اکثر آن‌ها بر پایه‌ی داستان‌های آپارتمانی‌ست. نکته‌ی جالب توجه در مجموعه این است که گلستانی برای تمام داستان‌های خود از زاویه‌ی دید اول شخص استفاده می‌کند. گویی او از مرحله‌ی آزمون و خطا گذشته و تنها خود را در کالبد زاویه‌ی دید اول‌شخص تعریف می‌کند.

«زن پهلوان» اولین داستان این مجموعه است که روایتی ساده و خطی دارد. پِی‌رنگ ضعیف داستان به زورِ دیالوگ‌های آخر دکترِ داستان، قوی نمی‌شود. هرچند زبان داستان متناسب با شخصیت است، داستان آن‌قدر یک‌نواخت است که این حُسن در مقابل غول قصه شکست می‌خورد.

«زمستان» داستان زندگی‌ها و روابط پنهانی‌ست؛ مسئله‌ای که گلستانی در داستان‌های دیگر این مجموعه هم به آن اشاره کرده است. شاید بی‌رحمانه به‌نظر بیاید، اما باید اذعان کنم این چندمین مجموعه داستانی‌ست که اخیرا چاپ شده و تحت تأثیر صفحه‌ی حوادث روزنامه‌ها قرار گرفته است. اگرچه خیانت و رابطه‌ی پنهانی سوژه‌هایی به‌شدت داستانی هستند، هجوم بی‌وقفه‌ی داستان‌نویسان در یک دوره‌ی زمانی به این سوژه‌ها نتیجه‌ای جز زایش داستان‌هایی موازی ندارد. این داستان نیز روایتی بدون فراز و فرود دارد و یک فیلم مستند از لحظات یک زندگی را به مخاطب نشان می‌دهد.

«آدم‌های دو‌بخشی» باز هم روایت لایه‌ی پنهان و خیانتکار آدم‌های این عصر است. نوع روایت و تعلیق کم‌رنگِ نهفته در آن، این داستان را سر و گردنی از داستان‌‌های قبلی بالاتر کشیده است.

گلستانی در «دیروز فهمیدم خاله‌ام مرد» خواننده‌ی خود را سردرگم می‌کند. گره نامکشوفی که باعث دعوای میان دو خواهر شده، خواننده را تا انتها در تعلیق نگه می‌دارد. شاید کلیدی‌ترین قسمت داستان از دست نویسنده خارج شده و او سردرگمی خود را به خواننده انتقال داده است.

«هفتمین ماه» هم مانند داستان‌‌های قبل از خودش به خیانت می‌پردازد و البته هیچ گامی به جلو برنمی‌دارد. نویسنده در این داستان‌ها در درون خودش درجا می‌زند.

«شنبه‌های بی‌طمع» اگرچه روایتی آپارتمانی بدون فراز و فرودی دارد، اما به‌خوبی از پسِ نسل زن‌های سرخورده و سرگردان بیرون می‌آید. دیالوگ‌های این داستان آن‌قدر خوب از کار درآمده‌اند که باقی عناصر داستانی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.

بی‌گمان، گلستانی در «تولد» گامی به جلو برداشته است. داستان با پِی‌رنگی قوی و روایتی با ضرب‌آهنگ مناسب پیش می‌رود. با این‌که سوژه باز هم بر محور خیانت می‌چرخد، اما آن‌قدر خوب در متن داستان نشسته که خواننده را به خود جذب می‌کند. فاصله گرفتن نویسنده از روایت محض، به‌خوبی داستان را از داستان‌های قبلی متمایز می‌کند؛ اگرچه گلستانی می‌توانست اندکی از تعدد شخصیت داستان بکاهد تا فرصت بیش‌تری برای پرداخت شخصیت‌ها داشته باشد.

در «اولین بارش نیست» نویسنده بسیار رندانه وارد گفتگوهای زنانه شده است، اما این مسئله هم به داستان کمکی نمی‌کند. گنگی بیش از حد داستان و ایجاد سؤالاتی از قبیل «چرا طلاق؟» و یا «در زندان چه بر سر زن‌ها آمده؟» کل داستان را به زیر علامت سؤال بزرگی می‌برد.

در «یک روز بارانی» روایت باز هم آپارتمانی است، ولی این بار گلستانی با هوشمندی، از اتفاقات کوچک، داستان خوبی می‌سازد. نشان دادن دستاویزهای کوچک مرد برای باور وفاداری زن، آن‌قدر باورکردنی هستند که مخاطب به‌خوبی با داستان ارتباط برقرار می‌کند.

آخرین داستان این مجموعه، به‌حق داستانی ستودنی‌ست. «مادرم» روایت یک عشق کهنه است که عصر ما را به‌سخره می‌گیرد. ازخودگذشتگی مادر داستان و عاشقانه‌های پدر داستان آن‌قدر دلنشین روایت می‌شود که خواننده با داستان جلو می‌آید.

بی‌گمان گلستانی زنانه‌نویسی را می‌شناسد، اما باید به گره‌زایی و گره‌گشایی در داستان‌هایش بیش‌تر اهمیت بدهد. باید منتظر ماند و دید این نویسنده‌ی جوان چه چیزی را در آینده رو خواهد کرد.

[ms 0]

سال‌هاست اردیبهشت که می‌آید، ولوله‌ای به جان اهل کتاب می‌‎افتد. از خواننده‌ی حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای گرفته، تا نویسنده و شاعر و مترجم و ناشر و حتی کمی آن‌طرف‌تر، فلافل‌فروش و ساندویچ‌سردی و آبمیوه‌فروش!

از دوازدهم اردیبهشت، بیست‌وپنجمین جشن بهارانه‌ی کتاب، در مصلی تهران برگزار می‌شود تا بهانه‌ای باشد که ده روزی رسانه‌های دیداری و شنیداری و نوشتاری کشور، توان خود را معطوف فرهنگ ایرانی – اسلامی کنند. درست که بالا و پایین‌های بسیاری گریبان نشر کشور را گرفته، درست که خیلی‌ها دیگر توان خریدن کتاب (با قیمت‌های فعلی) را ندارند، اما هرچه باشد، کتاب، هزاران نفر را در ده روز آتی به مصلی تهران می‌کشاند.

تصمیم گرفته بودیم، امسال کتاب‌های خوبی را در حوزه‌ی ادبیات برای خرید از نمایشگاه به چارقدی‌ها پیشنهاد کنیم. روش‌های مختلف را بررسی کردیم، اما هرچه جلوتر رفتیم، دیدیم سلیقه‌مان دارد به کار غالب می‌شود. این شد که بنا گذاشتیم از نویسندگان و شاعران جوان کشور مدد بگیریم تا کتاب‌هایی را به چارقدی‌ها معرفی کنند. پس شروع کردیم به برقراری تماس. بعضی‌ها دل و دماغ جواب دادن نداشتند. بعضی‌ها از فضای حاکم بر نشر و نمایشگاه گله داشتند و بعضی با روی گشاده جوابمان را دادند.

دوست داشتیم لیستی که ارائه می‌کنیم، جامع باشد و همه‌ی شاخه‌های ادبیات را در بر بگیرد. با تمام آنچه گفته شد، تاکنون نتوانسته‌ایم در شاخه‌ی ادبیاتِ داستانی لیستی قابل عرضه جمع‌آوری کنیم، اما امید بسته‌ایم که به‌زودی لیستی از کتاب‌های ادبیات داستانی را هم در چارقد معرفی کنیم. آنچه در ادامه می‌آید، پیشنهادهای ده تن از شاعران جوان کشور به چارقدی‌ها برای خرید از نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران –و شاید کتابفروشی‌های سطح شهر– است.

[ms 3]

لیلا کردبچه را همه‌ی مخاطبان جدی شعر می‌شناسند؛ زنی با مؤلفه‌های شعری خاص خود که مدت‌هاست اشعار سپید عاشقانه‌اش دهان‌به‌دهان می‌چرخد. وی «حفره‌ها»ی گروس عبدالملکیان را که نشر چشمه منتشر کرده است، به‌عنوان پیشنهاد اول ارائه می‌کند و در ادامه، کتاب‌های «پله‌ها را مواظب باش مرضیه»ی مرتضی بخشایش از نشر کوله‌پشتی، «پروانه‌ای از متن خارج می‌شود» علیرضا عباسی از مؤسسه‌ی انتشاراتی آهنگ دیگر، «عکاس دوره‌گرد» حامد رحمتی از مؤسسه‌ی انتشاراتی آهنگ دیگر و آخرین کتاب خودش «حرفی بزرگ‌تر از دهان پنجره» از انتشارات فصل پنجم را به خوانندگان چارقد پیشنهاد می‌دهد.

آرش شفاعی، شاعر خوب مشهدی، که هم دستی در غزل دارد و هم در سپید، کتاب‌های «پرچم سفید متأسف» جواد گنجعلی از نشر سخن‌گستر، «حرفی بزرگتر از دهان پنجره»ی لیلا کردبچه از نشر فصل پنجم، «نامه‌های ننوشته»ی عباس چشامی از انجمن شاعران ایران، «بی‌تویی» انسیه موسویان از نشر چکه و «روزهای آخر آبان» پانته‌آ صفایی از نشر سوره‌ی مهر را پیشنهاد می‌کند.

سینا علی‌محمدی، شاعر و منتقد ادبی، کتاب‌های «جهانی‌ترین تیتر دنیا»ی خودش را که انتشارات فصل پنجم چاپ کرده، «شهریوری تو»ی آرش شفاعی از انتشارات فصل پنجم، «بی‌حواس‌ترین زن دنیا»ی منیره حسینی از دفتر شعر جوان، «حرف آخر عشق» زنده‌یاد استاد قیصر امین‌پور از نشر سوره‌ی مهر را پیشنهاد می‌کند و در پایان تأکید می‌کند: «هرچه کتاب از حافظ موسوی دیدید ، بخرید.»

علیرضا بدیع، فرزند دیار شاعرپرور نیشابور و از غزل‌سراهای جوان و توانمند، روی کتاب‌های خانم پانته‌آ صفایی تأکید می‌کند و می‌گوید: «هرچه کتاب دارد بخرید، آقا!» ما هم گشتیم و پنج کتاب از خانم پانته‌آ صفایی پیدا کردیم تا شما مجبور نشوید جستجو کنید. کتاب‌های «از ماه تا ماهی» از انتشارات فصل پنجم، «خوش به حال آهوها» و «ساقه‌های نازک ریواس» از سازمان فرهنگی – تفریحی شهرداری اصفهان، «روزهای آخر آبان» از نشر سوره‌ی مهر و «دیشب کسی مزاحم خواب شما نبود؟» از نشر تکا را خانم پانته‌آ صفایی سروده است.

انسیه موسویان سپیدسرای توانمندی است. او هم کتاب‌های «کلاه کافکا»ی ریچارد براتیگان از نشر مشکی، «حرفی بزرگ‌تر از دهان پنجره‌ها»ی لیلا کردبچه از انتشارات فصل پنجم، «آخرین مکتوب عاشقانه‌ی من» رؤیا شاه‌حسین‌زاده از هنر رسانه‌ی اردیبهشت، «به دنیا اعتماد کردم» نرگس برهمند از انتشارات شاملو را معرفی کرده و آخرِ سر هم رمان «عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی» اثر جمشید خانیان را به چارقدی‌ها پیشنهاد می‌دهد.

مهدیه لطیفی برای کاربران فضای مجازی نام آشنایی است. شعرهای او را بارها و بارها در جوامع مجازی دیده‌ایم. او کتاب‌های «کبریت خیس» و «خنده در برف» عباس صفاری، «عاشقانه‌های یک شاعر گمنام» ریچارد براتیگان، «فکر کنم باران دیشب مرا شسته، امروز توام» کامران رسول‌زاده، که همگی را نشر مروارید منتشر کرده، هم‌چنین «هر لبت یک کبوتر سرخ است» غلامرضا طریقی از نشر سوره‌ی مهر را به چارقدی‌ها توصیه می‌کند.

[ms 4]

آرش فرزام‌صفت، غزل‌سرا و ترانه‌سرای چیره‌دست رشتی، کتاب‌‌های «مثل آکواریوم کف دریا»ی سیدمهدی نقبایی و «روزمرگی» نیما فرقه (هر دو از نشر شانی)، «لهجه‌ات رنگ اطلسی» مجتبی تقوی‌زاد از نشر فرهنگ ایلیا، «قزل آلای خال‌قرمز» مجید سعدآبادی از دفتر شعر جوان و «مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است» زنده‌یاد غلامرضا بروسان از انتشارات مروارید را پیشنهاد می‌کند.

ناصر حامدی، غزل‌سرای توانمندی است که همه «قطار روم خراسان»ش را به‌یاد دارند. وی کتاب‌های «نامه‌های ننوشته»ی عباس چشامی از انجمن شاعران ایران، «عشق امای کوچکی دارد» آرش فرزام‌صفت از نشر شانی، «نامه‌های کوفی» سعید بیابانکی از نشر سوره‌ی مهر، «دوربین قدیمی» و «کبریت خیس» عباس صفاری را  –که اولی را ثالث و دومی را مروارید منتشر کرده– به مخاطبان معرفی می‌کند.

نام احسان پرسا اهالی شعر را به یاد طرح می‌اندازد. او در برابر درخواست معرفی پنج کتاب، پانزده کتاب را معرفی می‌کند و کار سخت گزینش از بین آن‌ها را به گردن حقیر می‌اندازد! کتاب‌های «بی‌خوابی عمیق» محمدمهدی سیار از نشر سوره‌ی مهر، «سلاطین گمشده»ی بنیامین دیلم کتولی از نشر شانی، «مجموعه آثار محمدعلی بهمنی» از نشر نگاه، « وقتی که عاشقی» مژگان عباسلو از انتشارات حوزه‌ی هنری و «خواب گنجشک‌ها»ی علی میرافضلی از انجمن شاعران ایران، حاصل دست‌چین من از پیشنهادات احسان پرساست.

مهدی شادکام که این روزها با خبر آغاز به کار انتشارات اقلیما، جامعه‌ی شعری را خوشحال کرد، انتخاب‌های متفاوتی دارد. توجه او به مباحث بنیادیِ شعر ستودنی‌ست. وی کتاب‌های «با چراغ و آیینه»ی استاد شفیعی کدکنی از نشر سخن، «سنت و نوآوری در شعر» قیصر امین‌پور از شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، «فرهنگ ادبیات فارسی» محمد شریفی از فرهنگ نشر نو معین -که روی این بسیار تأکید داشت-، « تاریخ تحلیلی شعر نو»ی شمس لنگرودی از نشر مرکز و در نهایت، «مجموعه آثار حسین منزوی» از نشر نگاه را معرفی می‌کند. البته پیشنهاد بنده این است که اگر می‌خواهید به پیشنهادهای مهدی شادکام جامه‌ی عمل بپوشانید، حتما از همراه داشتن چک‌پول‌های متعدد، اطمینان حاصل کنید!

سه مسئله در لیست بالا جلب توجه می‌کند. اول، اشاره‌ی شاعران جوان به کتاب‌های همدیگر است، بدون اینکه از ماجرای مصاحبه‌های هم‌زمان اطلاعی داشته باشند. دوم، معرفی یک کتاب توسط چند نفر، که نشان از وحدت نظر درمورد کیفیت آن اثر است و سوم، شناخته شدن ناشرانی  است که به‌صورت تخصصی به کار انتشار مجموعه‌های شعر مشغولند. آن‌چه مسلم است، لیست بالا چکیده‌ی نظر آن‌هایی‌ست که به شعر نگاه حرفه‌ای دارند و سعی می‌کنند هیچ اثری را از قلم نیندازند.

چارقد امیدوار است لیستِ نوشته‌شده، راهنمای خوبی برای خرید کتاب‌های شعر معاصر باشد و چارقدی‌ها از تنفس در هوای اردیبهشتی شعر لذت ببرند.