شمشیر دو دم

مساله حضور همشیرگان و زنان محترمه و مکرمه و فهیمه در عرصه های اجتماعی، چاقو و یا شمشیر دو دمی است که در صورت افراط و تفریط و عدم توجه به آن، باعث خسارات بعضن جبران ناپذیری میشود. نکته قابل توجه این است که این موضوع بهانه و سوژه بسیاری از فعالیت های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، رسانه ای و هنری دنیاست. و یا به قول آن جمله بی ربط «همیشه پای یک زن در میان است»!در گیر و داد تهاجمات فرهنگی، صدای دنیای غرب بسیار بلندتر شنیده می شود تا آنجا که ما تاثیرات این تهاجمات بی اصول را در کتب درسی و جامعه شناسی خود مشاهده می کنیم.
مساله ای که در این مقاله به آن اشاره می شود، اشتغال بانوان است. گوشه ای از جامعه ما را تصور کنید. بسیاری از دختران و زنان امروز، در صدد کسب کار و درآمد هستند. به عبارتی در چشم انداز مسیر موفقیت خود اشتغال خارج از منزل را به عنوان یک حرکت بزرگ و یک ارزش فوق العاده مهم تلقی می کنند. در این مقاله که بدلیل انتشار آن در فضای مجازی باید محدود و موجز نوشته شود، انگیزه های این رفتار نام برده خواهد شد و در طرف مقابل خانه داری و جایگاه آن تبیین خواهد شد.

به طور معمول، سه انگیزه برای کار کردن افراد یک جامعه مطرح می شود. اولین مورد، بهانه های اقتصادی است. برخی مایل هستند که با انتخاب یک شغل و درآمد قابل قبول، از لحاظ اقتصادی مستقل می شوند و خیالشان از تامین وسائل مورد نیاز و خریدهای زنانه(!) راحت می شود.
دومین مورد: برخی معتقد هستند که باید از تحصیلات دانشجویی خود استفاده کنند و یا به نوعی کار و اشتغال غایت تحصیل آنهاست. به عبارتی کار خارج از منزل را راهی می دانند برای پیشرفت، شکوفایی استعداد ها و به دست آوردن تجارب ارزشمند کار. و سومین مورد، خدمت به جامعه است.
و اما تبیین جایگاه خانه داری!
خانه داری از فعالیت هایی است که امروزه به هیچ وجه پز و کلاسی ندارد!. خانه داری در برخی از فرهنگ لغت های اجتماعی به معنای کهنه شوری، آشپزی و ظرف سابی است. خانه داری در ظاهر خود عزلت نشینی زنان را به نمایش می گذارد و با مقایسه با رجال کارمند و کارگر و شاغل، ضعف جسمی و روحی آنها را فاش می کند! و خانه داری چنین و چنان…
بزرگترین اشتباه کسانی که پیشرفت و تکامل زنان را در اشتغال و فعالیت آنها در بین جامعه ی پر تنش می دادند این است که آنان قبل از آنکه به ارزش زن توجه داشته باشند، مردان و فعالیت آنها را ارزش مطلق می دادند. در واقع آنان مرد و جسم او و مختصات او و فعالیت و اشتغال او را نهایت کمال می بینند که می خواهند زنان هم مانند آنها در بین جامعه حضور همیشگی و دائم و پر تلاش داشته باشد تا به حق (!!) و کمال خود برسد. آیا ارزش زن به شبیه شدن او به مرد است یا آنکه زن با توجه به مختصات خود و شرایط ویژه ی فردی و اجتماعی اش دارای ارزش است؟
در ارزش خانه داری زنان عالم همین بس که وجود تمام اولیاء خدا و عارفان و کسانی که از ازل تا ابد در موفقیت بشر نقش داشته اند و دارند و خواهند داشت، مدیون تربیت آنهاست. تربیت فرزند – از تغذیه و نگه داری جسمی تا پرورش روحی او – مهم ترین فعالیت بشر است که آن هم فقط از عهده موجود فوق العاده ای همچون زن بر می آید. خانه نشینی زن و قرار دادن هستی خود برای تربیت فرزند و حتی شوهر خود و ایجاد فضایی آرام و روح بخش بزرگترین خدمت و سنگین ترین وظیفه بشری ای است که اختصاص به زن دارد. کسی که ساعاتی را برای کار در خارج از خانه اختصاص می دهد نمی تواند این فضا را مهیا کند. قطعا کسی که قسمتی از روح و فکر و جسم خود را برای امور شغل خود اختصاص می دهد در پرورش زندگی جامعه ساز خود ناتوان می شود. ارزش زن به این نکته است که با خانه نشینی و خانه داری خود – البته این امر ربطی به تحصیل علم و معرفت ندارد- موجب پیشرفت و تکامل جامعه اسلامی شود. و به درستی چه زیبا فرمود امام راحلمان که: از دامن زن، مرد به معراج می رود…و همان امام راحل، پرچم دار ظلم ستیزی و قیام علیه باطل در زمان غیبت، پرورش یافته ی دامن مادری وظیفه شناس بود!