اواخر اسفند ماه سال ۱۳۸۸، تعدادی از دانشجویان دانشگاه تهران و علم و صنعت، هنر تبریز، دانشگاه مشهد و اصفهان؛ از کارشناسی گرفته تا کارشناسی ارشد و دکتری و حتی عده‌ای از اساتید، عَلَمی به پا ساختند و زیرش قرار گرفتند. با راه‌اندازی وبلاگ حیا، این حضور را رسانه‌ای‌تر کردند و به بررسی وضعیت عفاف و حجاب در دانشگاه پرداختند.
چارقد گفتگویی در رابطه با بحث امر به‌معروف و نهی‌ازمنکر با دو تن از اعضای اصلی جنبش‌های دانشجویی فعال در این زمینه انجام داده است که توجه شما را به این گفتکو جلب می‌نماییم.
از حیا بگویید.
اعضای جنبش حیا اسفندماه سال گذشته برای بررسی وضعیت عفاف و حجاب دانشگاه، وضع نامناسب پوشش عده‌ای از دانشجویان در مراسم‌ها و همایش‌ها و در سطح دانشگاه و وضعیت معاشرت‌های آنان در دانشگاه اعتراض‌هایی هرچند غیررسمی انجام دادند.
عده‌ای از دانشجوها با رئیس دانشگاه تهران، آقای دکتر رهبر صحبت کردند و مواضع دیگر دانشجویان معترض به وضع عفاف و حجاب در دانشگاه را مطرح کردند و از رئیس دانشگاه تهران خواستند که بر اساس قانون مصوب در مورد پوشش دانشجویان در دانشگاه، به وضعیت نابه‌سامان عفاف و حجاب رسیدگی کنند.
ما این مساله را قبول نداریم که گفته شود اصل مسئولیت متوجه خود دانشجویان است زیرا طبق اساسنامه‌ای که وزارت علوم و شورای عالی انقلاب فرهنگی در دانشگاه دارد؛ اصل مسئولیت در مورد اصلاح وضعیت عفاف و حجاب در دانشگاه و به‌اجرا درآوردن قانون مصوب در این‌زمینه، متوجه رئیس دانشگاه و دیگر مسئوولین در دانشگاه می‌باشد.
دانشجویان معترض دیدند که پس از این اعتراض، اقدامی نشد لذا تصمیم گرفتند که بر اساس مسئولیتی که حضرت امام‌خمینی (ره) بر عهده دانشجویان گذاشته‌اند خود اقدام کنند. در بند میم وصیتنامه حضرت امام‌خمینی (ره) خطاب به دانشجویان آمده است که اگر در مساله‌ی اصلاح فساد تذکری به مسئولین دادید و در مورد اصلاح آن وضعیت اقدامی نشد خودتان وارد عمل بشوید. ما هم بر اساس همین مسئولیتی که بر دوشمان حس کردیم اقدام کردیم. در اولین قدم، نامه‌ای سرگشاده خطاب به رئیس دانشگاه تهران، دکتر رهبر منتشر کردیم. این نامه در زمینه وضعیت نابه سامان عفاف و حجاب در دانشگاه‌ها و از جمله دانشگاه تهران بود.
از نظر ما زمینه‌ساز بسیاری از مشکلات از جمله عقب‌ماندگی‌های علمی در دانشگاه‌ها، وضعیت نابه سامان عفاف و روابط غیر شرعی عده‌ای از دانشجوهاست. این نامه بیشتر تذکری بود به مسئولین امر، در مورد اصلاح وضعیت عفاف و حجاب در این دانشگاه و در دیگر دانشگاه‌ها و حتی در جامعه. بعد از این نامه با معاونین رئیس دانشگاه مصاحبه‌هایی انجام شد و جلساتی برگزار شد و قول‌هایی دادند مبنی بر اجرای قانون مصوب وضعیت پوشش در دانشگاه و اصلاح وضعیت کنونی، اما اقدامی صورت نگرفت.
لذا نامه سرگشاده دوم از طرف دانشجویان معترض، خطاب به مسئولین امر منتشر شد. برای نگارش این نامه با عده‌ای از علمای تهران مشورت کردیم. از بعضی از مسئولین و اساتید دانشگاه کمک خواستیم؛ نظراتشان را جمع کردیم و نامه را منتشر کردیم. نامه دوم را با توجه به بعضی ار قوانینی که شورای انقلاب فرهنگی راجع به حجاب و عفاف و ارتباط‌های داخل دانشگاه تصویب کرده بود منتشر نمودیم.
این دو نامه که در وبلاگ حیا هم هست؛ یک موج خوبی در دانشگاه ایجاد کرد و گفتمان حیا و عفاف و حجاب از طرف همه قشر و همه طیفی مورد بحث واقع شد و راجع به مساله عفاف در دانشگاه، بین دانشجویان صحبت می‌شد. جلسات مختلفی با حضور تشکل‌های مختلف در دانشگاه برگزار شد و اساتید هم صحبت‌هایی در این جلسات کردند.
بازخورد داخلی و خبری این جنبش را چگونه دیدید؟
این قضیه به بیرون دانشگاه کشیده شد و خبرگزاری‌ها آمدند و این قضیه را پوشش خبری دادند و خیلی روی آن مانور دادند. از بیرون از ما درخواست شد که شما مواضعتان را بگویید. از این طرف بعضی از تشکل‌ها در درون دانشگاه خواستند قضیه را سیاسی جلوه بدهند با وجود اینکه ما چندین بار اعلام کرده بودیم که وابسته به هیچ تشکلی نیستیم. گفته بودیم که درد دین هست و به جایی وابسته نیستیم.
یک سری بیانیه‌ها و شب‌نامه‌ها در محیط دانشگاه و در خوابگاه‌ها توزیع کردند و گفتند که اینها از بیرون هدایت می‌شوند و وابسته به یک تشکل خاص هستند و از این جور صحبت‌ها. خواستند این‌گونه جلوه بدهند که این جنبش از بیرون رهبری می‌شود. بیشتر برای به حاشیه کشاندن بود و دلیل این کارشان هم این بود که این فسادی که در دانشگاه‌ها هست شده حیات و خوراک یک‌سری افراد و برخی تشکل‌ها.
در اردیبهشت‌ماه امسال، جدی‌تر از هر سال بحث مبارزه با بی‌حجابی و ضرورت وجود عفاف در جامعه بیش از پیش مورد توجه صدا و سیما و رسانه‌ها و مسئولین و آحاد ملت قرار گرفت. اما بعد از صحبت‌های رئیس‌جمهور این موضوع به کارگروه‌ها و مسئولین ادارات کشید و از گفتمان اجتماعی و عمومی کشور خارج شد.
از ابتدای مهر به این‌نتیجه رسیدیم که این اتفاق باید از داخل دانشگاه بیفتد و به تصویب قانون و گذراندن بخش نامه و این‌طور مسائل فکر کردیم، اما همانطور که می‌دانید سی سال است که این بخشنامه‌ها وقانون‌ها و تصمیم‌ها به آن نتیجه‌ای که باید نرسیده است.
لذا با توجه به این حرف امام خمینی (ره) که فرمودند دانشگاه مبدأ همه تحولات است به این نتیجه رسیدیم که این اتفاق باید از داخل دانشگاه بیفتد. همان جریانی را که از قبل از عید ۸۸ پیگیری می‌کردیم دوباره از مهر ۸۹ شروع به پیگیری آن کردیم. و در این راستا وبلاگ حیا توسط عده ای از دانشجویان معترض به وضعیت عفاف و حجاب در دانشگاه، به پشتیبانی جنبش حیا، که از تاریخ ۲۰ اردیبهشت ۸۸ راه‌اندازی شده بود؛ جدی‌تر از قبل به فعالیتش ادامه داد.
چرا اقدام به راه‌اندازی وبلاگ مستقلی نمودید؟
وبلاگ حیا هم بیشتر یک منبعی بر ای آن است که مواضعمان را اعلام بکنیم. دلیل اصلی‌اش هم این بود که بعضی از سایت‌های داخل دانشگاه یا بیرون دانشگاه شروع کردند به اعلام مواضع ما و می‌نوشتند که جنبش دانشجویی حیا این را می‌خواهد و مواضعشان این است. این شد که دانشجویان معترض به وضعیت حجاب و عفاف و حیا در دانشگاه‌ها تصمیم گرفتند که خودشان تریبونی برای اعلام مواضع رسمیشان داشته باشند و وبلاگ حیا برای همین منظور راه‌اندازی شد.
چرا جنبش اصرار دارد که اسامی دانشجویان فعال در این زمینه، مخفی بماند؟
بچه‌هایی که در این مجموعه فعالیت می‌کنند در بیرون از این مجموعه در جاهای مختلف دانشگاه هم فعال هستند. ما به‌عنوان یک جریان فکری – دانشجویی وارد شدیم و با این زمینه که قشر دانشجو یک قشر فرهیخته‌ای است که از فضای باز فکری و نظریه‌پردازی استقبال می‌کند؛ ما به‌عنوان یک قشر فرهنگی وارد شدیم و بر این مبنا بودیم که به عنوان دانشجو حول این مساله و گفتمان جدید صحبت و بحث کنیم.
اما عده‌ای این را برنتافتند و خواستند این جنبش دانشجویی را کانالیزه کنند و جریان‌سازی هایی بر علیه این حرکت انجام شد که قصد سیاسی جلوه دادن این جنبش فرهنگی را داشت. بعضی گروههایی هستند که در جریان‌سازی و ایجاد جنگ روانی مهارت دارند به همین دلیل تصمیم بر این شد که اسامی منتشر نشود تا جلوی فعالیتمان گرفته نشود. از طرفی هم چون مساله حجاب یک مساله دینی است همه می‌دانند که دانشجویان معتقد و متعهد و مذهبی در این مجموعه فعال هستند.
چرا جنبش حیا؟ چرا عفاف و یا حجاب نه؟
زیرا فضای مناسب و درخور شأن دانشگاه، باید با همکاری هم دختران و پسران دانشجو در دانشگاه‌ها ایجاد گردد. ما حجاب را مختص خانم‌ها نمی‌دانیم. حجاب هم برای دختران است و هم برای پسران. اما در جامعه معمولا وقتی می‌گویند حجاب، همه آن را متوجه خانم‌ها می‌دانند. امروزه متاسفانه آقایانی هستند که با بدترین و زننده‌ترین وضع پوشش در خیابان و مکان‌های عمومی حاضر می‌شوند و هیچ کس به دیده‌ی منکر به اینها نگاه نمی‌کند. کسی هم تذکری به آنها نمی‌دهد.
بنای‌مان برا این است که علاوه بر مطرح کردن بحث پوشش برای خانم‌ها، بحث پوشش و حیا و عفاف را برای آقایان هم مطرح بکنیم و دیدگاه‌های اسلام بیان بشود. لذا به این دلایل، ذهن ما دنبال واژه‌ای گشت که تداعی کننده حجاب و عفاف هم برای دختران و هم پسران باشد. واژه حیا را برای این منظور مناسب دیدیم. ازنظر ما دلیل ایجاد فساد در دانشگاه این‌است که حیا از بین رفته است.
ضرورت عملکرد «حیا» و فعالان دیگر فرهنگی در فضای فعلی سایبر با توجه به نظر مقام معظم رهبری راجع به اینکه در دوران شبیخون فرهنگی به سر می‌بریم را چگونه می‌بینید؟
از همین پنجره کوچکی که از ذهن چند دانشجو باز شده، خیلی از حرف‌هایی که شاید مسئولین نمی‌توانند به دلیل مصلحت‌اندیشی بزنند دانشجویان دارند آن را مطرح می‌کنند. برخی آرمان‌های انقلاب اسلامی هم از طرف مسئولین فراموش شده است. این تبلیغاتی که از طریق رسانه‌های ملی دارد منتشر می‌شود، آن آرمان‌های اصیل انقلاب اسلامی نیست. هر چقدر هم حرف از این آرمان‌های فراموش شده بیشتر به میان می‌آید انگار دستی در کار است که ما را از آن دورتر می‌کند.
حضرت آقا فرمودند که اینترنت یکی از مواهب الهی است و همچنین یکی از نقمت‌ها. مانند یک چاقوی دو لبه خطرناک است. ما به عنوان یک موهبت الهی از این رسانه استفاده کردیم و حرف‌ها و مطالب و مواضعمان را بیان می‌کنیم. الحمدلله از سایت حیا استقبال خوبی هم شده است. هم خبرگزاری‌ها هم سایت‌های مختلف و هم بعضی مسئولین استقبال کرده و بعضا همکاری‌هایی هم کرده‌اند.
طبق معرفی سایت حیا و مواضعی که بیان شده در آن، چقدر به امر به معروف و نهی از منکر در جامعه معتقدید؟
باتوجه به مشورت‌هایی که با علما داشته‌ایم و فرمایشات حضرت امام خمینی (ره) و حضرت امام خامنه‌ای، به این نتیجه رسیدیم که درمان قطعی و اصلی مشکل فساد موجود در جامعه، اعم از فساد اخلاقی و فساد فرهنگی‌ست و تنها راهکار اصلی برای درمان، امر به معروف و نهی از منکر است. آنهم به معنای لسانی‌اش. یعنی تذکردادن و گفتن زبانی که به‌عنوان یک فرهنگ بین همه مردم باشد.
یکی از دوستان می‌گفت امر به معروف و نهی‌از منکر چیز عجیبی نیست. یعنی اگر بدی دیدیم در جامعه تذکر میدهیم؛ اگر خوبی دیدیم تشکر می‌کنیم. اگر این فرهنگ در جامعه جاری بشود بسیاری از مشکلات فرهنگی حل خواهد شد. عده‌ای از مسئولین می‌گویند باید کار فرهنگی بکنیم، عده‌ای می‌گویند باید کار ضربتی بکنیم. اینها که هی راهکارتراشی می‌کنند آیا خودشان را جای شرع قرار داده‌اند؟
ما برای حل این معضلات یک راهکار داریم آن را هم خدا در قرآن آورده و به آن امر کرده است. امر به معروف و نهی از منکر است. ( آیه ۱۰۴ سوره آل‌عمران، می‌فرماید: ولتکن منکم امة یدعون الی‌الخیر و یامرون بالمعروف و ینهون عن‌المنکر… به این معنی که از شما گروهی باشد که به خیر دعوت کند و امر کند به معروف و بازدارد از زشتی و بدی.) حال اینکه از چه راهی به این برسیم مساله‌ای است که در جمع‌های مختلف روی آن در حال کار شدن است و یکی از مباحث مهم و اساسی است که در جامعه دانشگاهی ما اکنون مطرح است.
به نظر شما امر به معروف و نهی از منکر امروز در جامعه ما جواب می‌دهد؟
ما معتقدیم که دین اسلام برای زمان خاصی نیست و بر این اساس در هر جامعه ای هم باید جواب بدهد. فلسفه وجودی قانون هم اصلا همین است. یعنی یک خط قرمز مشخص می شود و اگر کسی از این خط قرمز عبور کرد به او تذکر داده می شود و این کاملا عقلانی است حتی اگر نخواهیم به عنوان مبحث دینی هم به آن بپردازیم یک بحث عقلانی است.
چه تعریفی از وضعیت ایده‌آل عفاف و حجاب در دانشگاه‌ها دارید؟
وضعیتی که ما انتظار داریم، آن چیزی که می‌خواهیم اجرا بشود؛ اجرای همان قانون‌هایی است که در این رابطه تصویب شده است. بررسی بشود اگر ضعفی داشت، برطرف بشود. اگر قانونی باید اضافه بشود، اضافه شود. اما آنچه الان طالب آن هستیم همان اجرای قانون تصویب شده در خصوص حجاب و عفاف و ارتباطات در دانشگاه هست.
چرا هیچ‌کس تاکنون پیگیر اجرای قوانین مصوب در شورای عالی انقلاب فرهنگی در زمینه بحث عفاف و حجاب در دانشگاه‌ها، نبوده است؟
جوی در چند سال گذشته در دانشگاه به وجود آمد که دانشگاه را به سمت بی‌تقوایی برد. این مساله یکی از معضلات و دلایلی است که جلوی فعالیت علمی و پیشرفت علمی دانشگاه را هم گرفته‌است. یک‌بخش آن متوجه کم‌کاری و سهل‌انگاری تشکل‌ها می‌شود. یک بخش آن متوجه مسئولین است که از طرف آنها باید قانون اجرا و نظارت شود. مسئولین هم احتمالا اگر به این قضیه بپردازند از طرف کسانی که از این فساد نفع می‌برند؛ مورد اعتراض قرار می‌گیرند.
بعضی از مسئولین هم نمی‌خواهند برای خودشان حاشیه درست بکنند و روحیه انقلابی درشان کمرنگ شده است و تاکنون برای اقامه این واجب الهی سینه سپر نکرده‌اند. یک بخش هم متوجه خود دانشجوهاست. وقتی مسئولین فعالیتی نکنند، تشکل‌های دانشجویی هم فعالیت نکنند، دیگر از دانشجوها انتظاری نمی‌رود. این جنبش هم به این دلیل شکل گرفته است زیرا تشکل‌ها در این‌زمینه به وظیفه خود عمل نکردند؛ مسئولین هم در زمینه اجرا و نظارت وظیفه خود را انجام ندادند. لذا جنبش دانشجویی حیا شکل گرفت و شاید بتوان به‌نوعی از آن به عنوان جنبش مردمی درون دانشگاه، نام برد.
درباره‌ی فعالیت‌هایی که تا به‌حال در سایت انجام شده توضیحی بدهید.
در سایت ما سعی کردیم به افکار مختلفی که در مورد حجاب و عفاف مطرح است؛ بپردازیم. بحث اطلاع‌رسانی اتفاقات داخل دانشگاه بوده است. اتفاقاتی که مسئولین و مردم در جریان آن نیستند. در آینده این قسمت تقویت خواهد شد و استقبال خوبی هم از آن شده است. یکی هم بحث فراخوان‌هایی است که از طریق سایت انجام می‌شود و اگر لازم باشد آحاد دانشجوها و یا مردم وارد صحنه شوند از این طریق اطلاع‌رسانی می‌شود. اوایل فعالیت ما در سایت بیشتر بود اما اکنون فعالیت ما بیشتر متمرکز شده به فعالیت‌های درون دانشگاهی. بخش خبرنگاری که فعال شود سایت به نسبت قبل فعال‌تر خواهد شد.
بازخورد خبری جنبش حیا تاکنون چگونه بوده است؟
چند تا از خبرگزاری‌ها خیلی همکاری کردند. از جمله خبرگزاری فارس و جهان‌نیوز که در این زمینه اطلاع‌رسانی خوبی داشتند. اما درخواست همکاری بیشتری از خبرگزاری‌ها داریم. صدایمان باید برسد به مسئولین. ارتباط بین دانشگاه‌ها برقرار بشود، دانشگاه‌های آزاد و دولتی و غیره. همه دانشگاه با هم کار کنند که این جنبش یک جنبش جریانی تبدیل بشود.
به‌نظر شما چرا گرایش زنان در سده‌های اخیر به اسلام از بزرگترین دغدغه‌های دولت‌های غربی شده است؟
خدا برای اختلاط زن و مرد محدودیت قائل شده است. یکی از دلایلش این است که این اختلاط، روند زندگی سالم را خدشه‌دار می‌کند. در فضای دانشگاهی ما الان فعالیت اصلی دانشگاه که فعالیت علمی است؛ تحت‌الشعاع این قضیه قرار گرفته است. تحت‌الشعاع ارتباط‌های نامناسب و غیر اسلامی و اثرات سوئی که در فضای دانشگاه این ارتباط‌ها ایجاد کرده است. در جامعه هم همین است. اگر قرار باشد فضایی که مناسب و در خور شأن یک جامعه است شکل بگیرد یکی از لازمه‌هایش این است که ارتباط‌ها ارتباط‌های مناسبی باشد و مردم از آن کار اصلی و فعالیت اجتماعی‌شان غافل نشوند.
در کشورهای غربی هم چون دغدغه‌ی دولتمردان‌شان این است که سیاستمدارها کار خودشان را بکنند، غول‌های اقتصادی کار خودشان را بکنند و مردم هم حرفی نزنند و یا اگر حتی شد حمایت هم بکنند؛ همین ارتباط‌های نامناسب یکی از راهکارهایی است که مردم را غافل بکنند از اینکه سیاستمداران و غول‌های اقتصادی چه می‌کنند. یکی از اساتید می‌گفت در کشور فرانسه در مدارس و دانشگاه‌ها اگر کسی غذایی که گوشت خوک دارد را نخورد به او تذکر می‌دهند و یا اگر کسی حجاب داشت به او تذکر می‌دهند.
چند تا از دلایلی که در اسلام، مسلمانان را از خوردن گوشت منع کرده باخبریم؟ یکی از دلائلش برای اینست که که مردها را از نظر اخلاقی بی‌غیرت و بی‌تفاوت می‌کند. رعایت نکردن حجاب در زن‌ها هم باعث کم‌شدن حیا و در نهایت از بین رفتن حیا می‌شود. نبودن غیرت در مردان و حیا در زنان، منشاء فساد در جوامع است.
دیدگاه‌های مطرح شده در جامعه و رسانه را نسبت به زن و تفاوت آن با دیدگاه اسلامی را چگونه می‌بینید.
در حقیقت چیزی که در رسانه‌ها پخش می‌شود نمونه‌سازی برای یک زن مسلمان از دیدگاه اسلام نیست. چیزی که رسانه به تصویر می‌کشد در بعضی موارد حتی شده یک اهرم فشار بر روی آرمان‌های انقلاب بوده است. مساله بعدی این است که حرف‌ها خیلی خوب و پرمعناست. اما وقتی وارد عمل می‌شویم می‌بینیم که به جنبه‌های غیر دینی بیشتر پرداخته شده و جنبه‌های دینی کمتر به آن توجه شده‌است.
قانون و حرف و ایده‌های اسلامی زیاد تصویب شده و هست اما در اجرا متاسفانه بسیار ضعیف‌اند. این ایده‌ها یا ابلاغ نشده و یا اگر شده به کسانی ابلاغ می‌شود که خودشان معتقد به این مساله نیستند. متاسفانه اتفاقات فرهنگی که الان دارد می‌افتد آمیخته با یک فرهنگ غیر ایرانی و غیر اسلامی است و نقش زن در رسانه آنگونه که مورد تایید و نظر اسلام ناب است به تصویر کشیده نمی‌شود.
خواسته‌های شما از تشکل‌های داخل دانشگاه و از مسئولین دانشگاه چیست؟
یکی انجام کارهای فرهنگی در راستای جا انداختن مساله حجاب و دوم مطالبه از مسئولین برای به وجود آوردن فضاهایی که حد شرعی ارتباطات دختر و پسر در آنها رعایت بشود. بعضی فضاهای دانشگاه، مثل کتابخانه مثل بوفه، باید جداسازی درونش صورت بگیرد. از مسئولین دانشگاه ها انتظار داریم که یک فعالیت درست و پیگیر منظم و با اخلاق در سطح دانشگاه‌ها صورت بگیرد و در این راستا امر به معروف و نهی از منکر را دوباره در سطح دانشگاه احیا کنند. این یک دستور و واجب الهی است که مهجور مانده است.
ما به صورت یک جنبش خودجوش داریم این کار را انجام میدهیم، اما این مسئولیت اصلش بر عهده‌ی مسئولین است که قانون را در این زمینه پیاده کنند و فضاهای لازم برای ایجاد این امر را به‌وجود آورند. دوم مطالبه عمومی یعنی هم مردم و هم دانشجوها پیگیر این امر باشند و هم مسئولین این را وظیفه خودشان بدانند. حیا باید در بین دانشجوها و کسانی که در دانشگاه وارد می‌شوند، نهادینه شود. اما متاسفانه الان در دانشگاه‌های ما، حتی معیارهای کف شرعی، در زمینه حیا و حجاب و روابط دختر و پسر رعایت نمی‌شود. این مطالبه بزرگ ماست.
جنبش‌های مختلف دانشجویی الان شکل گرفته مثل جنبش دانشجویی عدالت‌خواهی، مثل جنبش دانشجویی که روی بحث ولایت کار می‌کند و یکی هم جنبش دانشجویی حیا است. یک جریان‌سازی باید در بین تشکل‌های مختلف دانشگاهی اتفاق بیفتد که در بین اعضای تشکل‌ها این امر واجب (امر به معروف و نهی از منکر) نهادینه بشود و بحث بشود که این باید در چه قالبی انجام بشود. به نظر من امر به معروف و نهی از منکر یک قالب ثابت دارد و مشخص است. اگر ما صحبت‌های امام خامنه ای را بررسی و بازخوانی کنیم در زمینه فرهنگی بیشتر تکیه ایشان روی بحث امر به معروف و نهی از منکر است.
ایشان می‌گویند لازم نیست وقتی کسی دارد کار خطایی می‌کند بروید و فیزیکی اقدام کنید. ایشان می‌فرمایند فقط یک تذکر لسانی و زبانی کافی است. جلو بروید و بگویید این کاری که شما دارید میکنید خلاف شرع و حکم خداست . این کار را نکنید. این جریان باید در سطح بچه‌های مذهبی به وجود بیاید که همه امر به معروف و نهی از منکر را انجام بدهند. شاید به‌تنهایی سخت باشد ولی وقتی تشکل‌ها بییند از طرف اینها، بچه‌ها جمع آوری بشوند و به صورت منظم این کار انجام و برنامه ریزی بشود قابل اجرا خواهد بود. کارهای دیگری هم هست مثل برگزاری کرسی‌های آزاداندیشی برای جا انداختن این واجب الهی و روشن‌کردن و شفاف سازی و نهادینه کردن مساله امر به معروف و نهی از منکر.
حضور پررنگ‌تر مذهبی‌ها در سطح دانشگاه‌ها مساله مهم دیگری در اجرای امر به معروف و نهی از منکر است. بچه‌های مذهبی وقتی وضع نابه‌سامان فرهنگی در دانشگاه‌ها را می‌بینند خودشان را در رفت و آمدها و در حضور در دانشگاه، محدود می‌کنند برای آنکه خود را حفظ کنند. درحالی‌که باید حضور را پررنگ‌تر کرد. در کنار آن از مسئولین امر، مطالبه داشته باشیم و وضعیت را اصلاح کنیم. این حق ماست که بخواهیم در یک جامعه دانشگاهی اسلامی کف شرعی رعایت بشود.
در سایت حیا مطلبی خواندم در مورد وضعیت پوشش در دانشگاه‌های مختلف دنیا. آیا فکر میکنید مسئولین از این قضیه اطلاع دارند اما باز به وضعیت پوشش دانشگاه‌های ایران اهمیتی نمی‌دهند؟
قطعا اطلاع دارند و مسئولین در جریان این امرهستند. مشکل این است که وارد بحث اجرا که می شویم مسئولینی که معتقدند می‌ترسند و پای اجرای آن نمی‌ایستند. که البته از امام علی علیه‌السلام هم داریم که می‌فرمایند: امر به معروف و نهی از منکر نه اجلی را به جلو می‌اندازد و نه مالی را از بین می‌برد. برخی دیگر که قانون برای اجرا به آنها ابلاغ می‌شود، به دلیل اینکه اصلا خودشان اعتقادی به این مساله ندارند، قانون را نیز اجرا نمی‌کنند.
مثلا فردی که در انتظامات دانشگاه مسئول است که هنگام ورود دانشجویان اگر وضعیت پوشش دانشجویی غیر شرعی بود و مطابق با قانون وضع پوشش دانشگاهی نبود؛ وقتی خودش به این قضیه معتقد نیست و در روابطش رعایت نمی‌کند چگونه می‌توان از او انتظاری داشت که به دانشجویان تذکر بدهد یا مانع ورود آنان بشود؟ انتظار ما از مسئولین است که اول افرادی را که برای اجرا و نظارت قانون پوشش در دانشگاه می‌گذارند شایسته و صالح برای این کار باشند. دوم اینکه مسئولین بیایند از طریق تشکل‌های دانشجویی و با حمایت ایشان به این وضعیت حیا و عفاف رسیدگی کنند.
چرا برای جنبش حیا این آیه ۱۰۴ سوره ال عمران را انتخاب کردید؟
این آیه برای امر به معروف و نهی از منکر است. خداوند دستور می‌دهد که عده ای بلند شوند و این امر واجب را انجام بدهند. ما هم برخاسته‌ایم که به این دستور الهی عمل کنیم. الان کسی امر به معروف و نهی از منکر نمی‌کند. اول این واجب باید در جامعه به صورت معروف شناخته بشود و بعد به آن عمل بشود.
چارقد از مسئولین سایت حیا که وقتشان را در اختیار مجله قرار دادند، کمال تشکر را دارد.
با تشکر فراوان