[ms 0]
چارقد را که آغاز کردیم حواسمان بود با روزهایی سر و کار خواهیم داشت که شعارهای بسیاری درباره دختران مسلمان و حق و حقوق‌شان زده می‌شود… روزهایی که ما باید مراقب باشیم و شعار ندهیم.
از خود دختران جامعه بودیم و شروع کردیم و دست به قلم شدیم. از رشته‌های مختلف دانشگاهی و حوزوی در سراسر کشور دست به دست هم دادیم و یا علی گفتیم و چارقد را دخترانه ساختیم… یادمان بود که چقدر خسته بودیم از شعارهای تکراری.
بارها به خودمان یادآوری کردیم که دختر ایرانی یعنی خیل عظیم دخترهای توی روستا، دختران شالیزار دور و برم، دختران ایلیاتی تحصیل‌کرده و فرهیخته. همه‌شان دختر بودند با عظمت دخترانگی؛ اما زندگی‌های ساده که هیچ جایی برای شعار نداشت!…
سعی کرده بودیم با کسی دعوا نکنیم. به پر و پای کسی نپیچیم. فقط گفتیم دختر ایرانی همانی است که در همه‌جای این کشور برای رسیدن به آرزوهایش تلاش می‌کند؛ قالی می‌بافد، نخ می‌ریسد، گوسفند به چرا می‌برد، در مطبخ آشپزی می‌کند، دست به قلم می‌شود، در محیط‌های دانشگاهی تلاش می‌کند، در مدیریت و سیاست‌های کلان جامعه دخیل است و هزار فعالیت و تلاش دیگر. حرف خودمان را زدیم؛ آن هم به ساده‌ترین شکل.
همه‌جا هستند؛ با هر سلیقه‌ای، با هر شکلی از زندگی. مهم این است که دختر ایرانی‌اند. کسی حق ندارد دختر ایرانی را دسته‌بندی کند.
یادمان باشد آسمان بسیار بزرگ است. حتی بزرگتر از هزاران کهکشان و سحابی که ما نقطه‌ای در برابر عظمتش نیستیم و البته پای‌مان هم از همین چادر و چارقدمان به زور فراتر می‌رود. اما این آسمان، تعلقش به ما، نه به اندازه طول و عرض نوری کهکشانی‌اش، که به بزرگی آرزوهای دور و دراز و خواسته‌های ماست. آسمان رویاها و آرزوهای دخترانه‌مان هزاران کهکشان دارد و میلیاردها ستاره.
چارقد با تکیه به تعالیم اسلام عزیز که روز به روز عزت و شکوهش بیش از پیش می‌شود، نه به دست صرفا دختران و یا صرفا پسران بلکه به دست عده‌ای دغدغه‌مند در حال فعالیت است. چارقد اشتهای سیری‌ناپذیری برای قلم‌های دخترانه و حرف‌ها و دردها و غرور و امید و توانایی‌هایشان دارد.
حالا همین دختران قرار است دوباره دور هم جمع شوند و حرف بزنند؛ در کنار همه‌ی مردان و زنانی که فکر می‌کنند می‌توانند عضوی از این راه ساده اما چارقدی باشند. …
قرارمان روز جمعه در نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال، ورودی شماره‌ی ۱۷، انتهای راهرو، سالن نشست‌ها، ساعت ۱۴ تا ۱۶.
ما هم دختریم. ما هم زنیم. مایی که شما می‌خوای ندیده بگیری. مایی که به نظر شما غربزده و گمراهیم. مایی که دین نداریم و سرمان را نمی‌پوشانیم اما از خیلی شما عندالمونین ها اخلاقی تر و انسانی تر زندگی می‌کنیم.
ما زن‌های بی‌دین هم در ایران وجود داریم. ما هم انسانیم. هرچند قدرت دست شماست. اما من هم توی این خاک به دنیا آمدم. این جا سرزمین منه و من حق دارم آزادانه با عقاید خودم در سرزمین خودم زندگی کنم. اما شماها این حق رو از من گرفتید