[ms 2]
شاید برایتان جالب باشد که بدانید نخستین اعزام تیم ملی بانوان ایران به مسابقات المپیک، مربوط به سال ۱۹۶۴ می‌شود که «جمیله سروری»، نایب‌رئیس کنونی فدراسیون ژیمناستیک به همراه ۴ بانوی دوومیدانی‌کار دیگر راهی توکیو شد.
خاطرات سروری از المپیک بسیار جالب و خواندنی است. وی آن زمان ۱۲ سال داشت و به‌عنوان کوچک‌ترین ورزشکار در المپیک توکیو شرکت کرد و جالب‌تر آن‌که در این رقابت‌ها اولین تجربه‌ی مسابقه‌ی برون‌مرزی‌اش را کسب کرد. وی پس از این مسابقات به عضویت تیم ملی درآمد و آرزوی حضور دوباره در چنین میدان بزرگی را در سر پروراند. شاید به همین دلیل هم در تلاش است تیم ملی ایروبیک بانوان را فعال کرده و با گرفتن مجوز حضورشان با پوشش اسلامی، آن‌ها را آماده‌ی رقابت در المپیک کند.
کوچک‌ترین بانوی المپیکی ایران چند دقیقه‌ای از خاطرات اولین حضورش در المپیک ۱۹۶۴ توکیو گفت و ما نوشتیم.
***
المپیک ۱۹۶۴ توکیو را به‌خاطر دارید؟
بله. آن زمان فدراسیون بین‌المللی ژیمناستیک (FLG) برنامه‌ی اجباری برای حضور ورزشکاران در المپیک داشت که هر کس ورودی مسابقات را می‌گرفت، می‌توانست مسافر توکیو شود.
یعنی در مسابقات انتخابی شرکت کردید؟
بله؛ مسابقات انتخابی کشوری که در ۴ وسیله بازی کردم و سه بار انتخابی دادم؛ چون می‌خواستند شخص دیگری را به المپیک اعزام کنند، اما من در سه انتخابی اول شدم.
گویا مشکلات دیگری برایتان درست کردند؟
بله، بعد از این‌که در سه مسابقه‌ی انتخابی اول شدم، سن پایینم را بهانه کردند و گفتند سن تو به حد نصاب نرسیده و نمی‌توانی اعزام شوی.
مگر چند سال داشتید؟ شنیدیم خردسال‌ترین ژیمناست‌کار اعزامی به المپیک بودید.
۱۲/۵ سال داشتم. آن‌ها گفتند ژیمناست‌کارهای کشورهای اسلامی باید حداقل ۱۶ساله باشند که با وساطت و دستور سازمان ورزش به المپیک رفتم و باید بگویم خردسال‌ترین ورزشکار اعزامی بودم.
در مسابقات برون‌مرزی شرکت کرده بودید؟
نه و به‌همین دلیل، این مسابقات برای من که ۱۲ساله بودم و به خارج از کشور نرفته بودم، سطح بسیار بالایی داشت. برای اولین بار در تاریخ ژیمناستیک بانوان به المپیک رفتم.
[ms 1]
از اولین تجربه‌تان در مسابقات المپیک بگویید.
یک مربی چک، ۲ – ۳ سالی بود که در ایران حاضر شده و با تیم ملی ژیمناستیک کار می‌کرد. خانم ویرا به بانوان، و همسرشان به آقایان تعلیم می‌دادند. ایشان سفارش مرا به تیم خودشان کرد تا با آن‌ها تمرین کنم. از طرفی، ژاپن یک مربی به من معرفی کرد که روزها مرا به سالن تمرینات می‌برد و بعد از تمرین به هتل برمی‌گرداند.
اولین تمرین در سالن را به‌خاطر دارید؟
من در ایران در زیر‌زمینی کوچک تمرین می‌کردم و وقتی به سالن بزرگی که امکانات زیادی داشت و همه‌ی قهرمانان برای المپیک تمرین می‌کردند رفتم، ترسیدم و از در دیگر سالن فرار کردم. از طرفی، دو سه روزی بیمار شدم که فکر می‌کنم به دلیل نگرانی و اضطراب حضور در این مسابقات بود.
بالاخره مسابقه دادید؟
بله؛ چون گفتند برای سفر شما به المپیک هزینه شده و در صورتِ ندادن مسابقه باید پاسخگو باشید. من هم بازی کردم. حاضران در سالن به من نگاه می‌کردند و توجهشان به من بود؛ چون خردسال‌ترین ورزشکاری بودم که با ژیمناست‌های باتجربه مسابقه می‌دادم. به همین دلیل، مورد توجه قرار گرفته و خیلی مورد لطف و تشویق کشورهای دیگر قرار گرفتم. من پس از این مسابقات، ملی‌پوش شدم و بعد از من بانوان در چند مسابقه‌ی برون‌مرزی شرکت کردند و بعید می‌دانم بعد از من کسی در المپیک حاضر شود.
درباره‌ی موافقت فدراسیون بین‌المللی ژیمناستیک با حجاب بانوان اقدامی کرده‌اید؟
خیلی تلاش کردم، اما این کار شدنی نیست و فدراسیون جهانی قبول نمی‌کند. اما در رشته‌ی ایروبیک موافقتشان را اعلام کرده‌اند.
یعنی می‌توانیم امیدوار باشیم که بانوان در رشته‌ی ایروبیک به المپیک بروند؟
مسئولان فدراسیون جهانی گفته‌اند می‌توانیم با پوشش در مسابقات رسمی شرکت کنیم، اما مشکل این‌جاست که این رشته در ایران فعال نیست.
چه اقدامی برای فعال‌سازی این رشته کرده‌اید؟
برای نیم‌فصل دوم، تقاضای سه مربی خارجی داده‌ایم تا این رشته را فعال کنیم. آرزو می‌کنم مربیان به ایران بیایند و تحولی را در این رشته ایجاد کنیم؛ چون در حال رکود هستیم و بازیکنانمان بعد از استقبال نکردن کشورهای خارجی برای حضور در ایران و شرکت در مسابقات بین‌المللی، سرخورده و کم‌انگیزه شده‌اند.