رسانه‌های نارسانا

بسم الله الرحمن الرحیم

ماجرا از آن جایی شروع شد که خودمان هم نفهمیدیم کجا بود !
کجا هستیم
و کجا می خواهیم برویم
اصلا یادمان رفت به «کجا» فکر کنیم !
به کجا بودن و کجا رفتن…
و اما «« کجا ماندن »» را بیشتر پسندیدیم
سوالی اندر سوال
و ابهامی اندر ابهام
مانند (تست هوش مدرسه) اتوبوسی که معلوم نیست از کدام طرف حرکت می کند !

به قول بازیگر سریال «زن بابا» زودتر بریم سر اصل مطلب !!
آری
برایم تکراری شده
قبل از تعطیلات هر سال ، کلی تبلیغات می کنند که در رسانه چنین و چنان می کنیم!
بعد از تعطیلات هم کلی می گویند چنین و چنان کردیم !
بعدش هم برای جواب به این سوال که : » میگید نه ؟ «
می روند کلی گزارش از چند کودک و میانسال و کهنسال تهیه می کنند که نظر شما چه بود؟ می گویند عالی بود ، امسال بهتر شده !
(توی پرانتز هم بگم که خیلی جالبه که همه مردم در جواب دادن به گزارشگرها واقعا حرفه ای شده اند و دقیقا می دانند چه کلیشه هایی باید به کار برد تا نظرشان پخش شود)
خلاصه به به و چه چه ها همیشه به راه است …
اما نمی پرسیم چرا ؟
چگونه چنین شدیم ؟
آیا هر چیزی دیدنی و پسندیدنی است ؟
پاسخ سوالم کاملا واضح است .
آری
بزرگترین جفای یک رسانه به ملت ، این است که سلیقه های آنها را عوض کند!
و بعد همانها را به عنوان مسائلی همه گیر و مقبول ، دوباره به خوردشان دهد
معلوم است که با عوض کردن سلایق ، پاسخهای مورد پسند خواهید شنید .
مثال :
۱) به نسل بعد بگویید بی حجابی خوب است
۲) بعد جامعه را بی حجاب کنید
۳) حال بپرسید نظر شما راجع به بی حجابی چیست ؟
– عالیست . فقط مدتش رو بیشتر کنید !
درد از همینجا آغاز می شود که نسلی نفهمد سلیقه اش، (منحرفانه) در حال تغییر است .
برویم سراغ مطلب اصلی تر :
– سرگرم کردن و خنداندن شد هدف (به جای اینکه وسیله باشد)
– مردم نروند ماهواره ببینند
– خودمان همه چیز را برایشان فراهم می کنیم
اما به چه قیمتی ؟

رواج دادن فرهنگ فرزند سالاری
نشان دادن پدر و مادر ها به عنوان افرادی حریص ، لجوج ، نفهم ، یک دنده ، پرخاشگر ، دم دمی مزاج ، غیر قابل پیش بینی ، لوده و …
نشان دادن فرزندان به عنوان ناصحین والدین و خیرخواهان ایشان ، فرزندانی با عقل های کامل ِ درحال رشد؟

البته شاید بگویید اخرش که خوب تموم شد !

بله
در سیزده قسمت شما تمام فرهنگ اصیل دینی و ملی را پایمال می کنی تا در اخرش پدر و مادرها پشیمان شوند و از فرزندان دلجویی کنند !
ندامت والدین را در یک جشن عروسی ادغام میکنید و با خوشی ظاهری تزیینش مینمایید
ولی در واقع همش فریاد می زنید :
مال ومنال
دروغگویی به پدر و مادر
حرص و طمع …
همگی القا می شود ، چه بخواهید و چه نخواهید
اصلا یکی از شاید اگر قسمت اخر سریال رو ندید ! چه بلایی سرش میاد ؟!
اصلا بر فرض هم که دید، آیا اموزه های قسمت های قبلی از یادش میره ؟

و اما سریال دیگر که فقط پنهان کاری و دروغگویی به پدر و مادر را القا می کند حتی در حد ازدواج و طلاق فرزندان !
تهمت و دزدی و هزار خلاف دیگر را نشان می دهد تا بگوید از بی ادبان ادب بیاموز !
نسل کودک و نوجوان بیننده ی این سریال ، در سطحی از آگاهی و تشخیص نیست که بی ادب و با ادب را تا حدی تمییز دهد که الگو برداری معکوس از آنها نماید .
او می بیند و یاد می گیرد . همین!

اینها همه ترویج لودگی و نیز خنده به بیچارگان و اقشار محروم جامعه است .

آری من هم خندیدم ، من هم از دیدن قشر دارا و ندار تکان خوردم(که کمی بهتر از دیگر سریال ها بود) ، من هم همه ی قسمت ها را دنبال کردم …
ولی چه بدست آوردم ؟
چگونه بدست آوردم ؟
قطعا نخواهید گفت که : پس باز هم هیچ نگوییم و سانسور کنیم تا نسل بعدی چشم و گوش بسته بماند ؟
قطعا چنین نیست
هیچ نگفتن ، با چگونه نگفتن فرق دارد !
بگوییم اما درست بگوییم
رسانا باشیم به جای نارسانا
رسانه ای باشیم رهنما ، نه بیراهه نما …

بدانیم نسل بعد را به کجا می خواهیم ببریم
بعضی وقت ها همه چیز(!!!) را می گوییم تا به یک چیز دیگر(!!!) برسیم
کاملا بی ربط عمل می کنیم
مثل :

ظاهرمان چیزی است
اما در عمل به دنبال چیز دیگری هستیم!
دانسته یا نادانسته ، هر دو مذموم است ؛ چون هدف چیزی غیر از بایسته هاست
اینها همه مثال است تا بهتر درک کنیم که رسانه در عین پرفایده بودن ، فریب زن است .
باید دقت داشت تا از این ظرفیت بالا بهترین بهره را جست .
بدترین چیز این است که بر سر دوراهی ای باشیم که انتهایش را هم ندانیم :

هواخواه و هوادار هواپرستان باشیم ؟
یا نگاه عمیق به ورای دیوار ظواهر داشته باشیم ؟
امیدوارم به هر جایی می رویم ، اینجا نباشد و به اینجا ختم نشود

: