«تفکر بسیجی» معنای حقیقی «انتظار فرج»

برای گسترش عدل چاره‌ایی جز خون دادن نیست و برای خون دادن چاره‌ایی جز مسلح شدن!

همه‌ی محرومان منتظرند و معنای انتظار این نیست که حضرت بیاید، اصلاح کند! این تفکر، تفکر یهودیت است که کسی خیال کند امام از غیبت به حضور ظهور پیدا می‌کند، بعد عالم را اصلاح می‌کند، و ما به امام می‌گوییم: اِذهَب اَنتَ وَ رَبُّکَ فَقاتِلا اِنّا هاهُنا قاعِدون.

سید بن طاووس در مقتل لهوف خود، پس از ذکر شهادت حضرت اباعبدالله(علیه السلام) آورده است:

«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام): لَمَّا کَانَ مِنْ أَمْرِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) مَا کَانَ ضَجَّتِ الْمَلَائِکَةُ إِلَی اللَّهِ بِالْبُکَاءِ وَ قَالَتْ: یا ربِّ! هَذَا الْحُسَیْنُ صَفِیُّکَ وَ ابْنُ صَفِیِّکَ وَ ابْنُ بِنت نَبِیِّکَ.

قَالَ: فَأَقَامَ اللَّهُ لَهُمْ ظِلَّ الْقَائِمِ (علیه السلام) وَ قَالَ بِهَذَا أَنْتَقِمُ لِهَذَا»

« امام صادق (علیه السلام) فرمودند: هنگامی که امام حسین(علیه السلام) به شهادت رسید، صدای ضجه‌ی ملائک در عرش الهی پیچید، آن‌ها می‌گفتند: پروردگارا! این حسین برگزیده‌ی تو و پسر دختر توست که این قوم او را کشتند!
در این حال خداوند سایه‌ی حضرت قائم(علیه السلام) را به ایشان نشان داده و فرمود: به وسیله‌ی این شخص من انتقام خواهم گرفت!»

جز این در روایات و کتب اسلامی ما تصریح به انتقام‌گیری حضرت صاحب الامر(عج) شده است. اصلا به همین دلیل یکی از القاب شریف ایشان منتقم است.

اغلب ما خوانده‌ایم و می‌دانیم که حضرت پس از ظهور، جنگ‌های گسترده‌ایی خواهند داشت. و همیشه وقوع جنگ، کشته شدن انسان‌ها را به دنبال خواهد داشت. اما به ندرت اتفاق می‌افتد که در تبیین شرایط پس از ظهور حضرت این بُعد را پررنگ کنیم. علتش هم بعضا شبهات بی پایه و اساسی است که از طریق کانال‌های مختلف درباره‌ی جنگ‌های پس از ظهور ایشان وارد شده است.

به هر حال برای همه‌ی‌ما که معتقد به وجود و حضور و ظهور حضرت هستیم، به همان اندازه که گسترش فرهنگ مهدوی از بُعد محبت و عطوفت امام قابل اهمیت است، بُعد مبارزه و جنگ آوری ‌ایشان غیرقابل انکار است.

چندی پیش مطلبی از آیت‌الله جوادی آملی توجهم را جلب کرد که با مطالعه‌اش متوجه شدم بُعد جنگیدن و خون ریختن نه فقط برای حضرت که از شاخصه‌های منتظران حقیقی ایشان است.
آنچه در ادامه می‌آید بخش‌هایی از سخنان این عالم بزرگوار است:

«یکی از برجسته‌ترین وظایف ما، همان «انتظار فرج» است که منتظر باشیم. اما این‌ها که به ما گفتند: انتظار فرج آن حضرت از برجسته‌ترین عبادات است، (انتظار) را معنا کردند.

این حدیث نورانی که از امام صادق (علیه‌السلام) است، محدث قمی (رض) نقل کرد، فرمود: والیُعِد اَحَدُکُم قَبلَ خُروجِهِِ، می دانید انتظار آن حضرت یعنی چه؟ هر کدام از شما قبل از ظهور آن حضرت موظفید ولو با یک تیر شده خود را آماده کنید. کسی منتظر حضرت است که بسیجی بیندیشد.

با دعا خواندن، منتظر شدن حاصل نمی‌شود. با مسلح بودن و آماده‌ی جنگ شدن‌، ‌انتظار پدید می‌آید. مبادا کسی‌ خیال خام در سر بپروراند که همین دعای فرج خواندن و شوق حضرت داشتن، معنای انتظار است و خیال کند مصداق آن عبادت است: اَفضَلُ اَعمالِ اُمَّتی اِنتظارُ الفَرَج

حضرت با همه‌ی ستم‌کاران مبارزه می‌کند. نمی‌خواهد اسلام را پیاده کند. می خواهد قسط و عدل را پیاده کند.

برای گسترش عدل چاره‌ایی جز خون دادن نیست و برای خون دادن چاره‌ایی جز مسلح شدن نیست! این ارتش بیست میلیونی در ایران، اختصاص به ایران ندارد.

همه‌ی منتظران آن حضرت باید ارتش الهی و مسلح باشند تا دیگر فجایعی چون قتل عام مردم بوسنی رخ ندهد. تا خیانت‌های ساف و تل‌آویو مشاهده نشود. تا ترور حزب‌اللهی‌ها دیده نشود. تا دیگر این مسلحان بی‌عقل را انسان نبیند.

همه‌ی محرومان منتظرند و معنای انتظار این نیست که حضرت بیاید، اصلاح کند! این تفکر، تفکر یهودیت است که کسی خیال کند امام از غیبت به حضور ظهور پیدا می‌کند، بعد عالم را اصلاح می‌کند، و ما به امام می‌گوییم: اِذهَب اَنتَ وَ رَبُّکَ فَقاتِلا اِنّا هاهُنا قاعِدون.

فکر این نیست! فکر آن است که: تو دستور بده تا ما خون بریزیم. این معنای انتظار است. اگر کسی دعای فرج می‌خواند و بخواهد ثواب انتظار را ببرد، بدون تفکر بسیجی ممکن نیست!»