همیشه، وقتی دارم تو خیابون راه می‌رم یا از تو ماشین بیرون رو نگاه می‌کنم، موشکافانه به رفتار مردم دقت می‌کنم. همیشه هم بیشتر حواسم به آدم‌هایی جمع هست که عجله دارند یا با نگرانی به ساعت‌شون نگاه می‌کنند. این‌جور آدم‌ها همیشه برام انسان‌های شریف و بزرگی هستند که دوست ندارند زمان رو مفت و مجانی از دست بدهند.
یک مدتی به تقلید از اون آدم‌ها، من هم تو خیابون تند تند راه می‌رفتم و گاهی هم به ساعتم نگاه می‌کردم و سعی می‌کردم حتی اگر این‌طور نبود ادای آدم‌هایی رو دربیارم که عجله دارند!
بعد از مدتی، این رفتار ملکه‌ی ذهنم شد و واقعا وقت و زمان برام یه ارزش دیگه‌ای پیدا کرد.
بعد‌ها در چند کتاب روانشناسی این مطلب رو به عنوان یک راهکار خوندم که اگر می‌خواهید رفتاری تازه در خود به وجود آورید مدتی ادای انسان‌هایی را دربیاورید که آن رفتار را دارند؛ و نتیجه‌اش را ببینید که بعد از مدتی آن رفتار خود به خود در شما تبدیل به یک عادت می‌شود.
خیلی روش جالبیه…
پیشنهاد می‌کنم شما هم امتحان کنید…