مردها گرگ نیستند

صحبت‏های خانم ناظم، معلم پرورشی و گهگاه مدیر هیچ‏وقت عوض نمی‏شد. ما قد می‏کشیدیم، مدرسه‏مان عوض می‏شد اما صحبت‏های سرصفی همان‏ها بودند. انگار تنها تغییر، لحن صدا و تغییر چهره‏ی گوینده‏ی آن‏ها و از این دست مسائل بود. اما اصل مطلب هیچ‏گاه تغییر نمی‏کرد. که تمام پسرهای توی خیابان گرگ‏اند! که ما گوسفندانی هستیم که باید از سایه‏های گرگ‏ها هم فراری باشیم. که آتش و پنبه، که دود می‏شویم.

باور می‏کردیم و لابه‏لای همین باورها بود که سایه‏ی تمام گرگ ها را با تیر می زدیم. که زندگی‏مان عرصه‏ی نبرد با آن‏ها شد انگار، تا مبادا دود شویم.

بزرگ شدیم، آن‏قدری که باور کنیم کتاب‏ها راست می گویند، روابط همکار و هم‏کلاسی و … ها هم وجود دارد. پسرها گرگ نبوده‏اند. آن‏ها هم انسانند. آدم‏هایی شبیه ما که رسالت‏شان فریفتن ما نیست، نمی‏خواهند ما را دود کنند، آن‏ها هم احساس دارند.

دیگر دست و پامان را گم نکردیم. دیگر سرخ نشدیم به وقت حرف زدن. کم کم فراموش‏مان شد که چه‏قدر سرمای سرصف تحمل ناپذیر بود وقتی هی نصیحت‏مان می‏کردند.

تمام تلاش‏مان شد حذف نگاه جنسیتی! این که «این مرد است، آن یکی زن» نباید معنا داشته باشد. ما همه انسانیم. انسان‏هایی که خداوند برای زندگی‏شان یک قالب به نام جنسیت داده است که اصل نیست. اصل همان انسانیت است و بس.

زندگی بهتر شد. لازم نبود برای خلاصی از توطئه‏ها مبارزه کنیم. لازم نبود بدبینی‏مان را بیش از این ادامه‏دار کنیم. روابط‏مان را گسترش دادیم. جغرافیای روابط‏ انسانی‏مان طول و عرض گم کرده بود. دیگر دلواپسی‏ها؛ تمام!

پابه‏پای مردها درس خواندیم، کار کردیم، حضور داشتیم و حرف زدیم اما قضیه به همین سادگی تمام نشد. آخر همه‏ی آدم‏ها شبیه هم فکر نمی‏کنند. آقایی که مدیر روابط عمومی فلان موسسه‏ی فرهنگی بود مثل ما فکر نمی‏کرد. دوست داشت از نقاب جنسیت‏ها نگاه کند، دوست داشت شعار بدهد اما زیرزیرکی گند بزند به خوش‏بینی‏مان! دم‏مان را گذاشتیم روی کول‏مان و فکر آن شخصیت یک‏سر سیاه را از سر بیرون کردیم اما قصه تمام که نشد هیچ؛ هی کش پیدا کرد… نفرهای بعدی از راه رسیدند، استادها، مردهایی که فراموش می کردند به زنی تعهد دارند، همکارها، هم‏کلاسی‏ها، فامیل‏ها… اصلاً انگار پیمان بسته بودند دسته جمعی تبر بزنند به باورهامان که آن همه بابت به دست آوردن‏شان تلاش کرده بودیم.

جغرافیای روابط‏مان هی تنگ شد، هی تنگ شد. آن‏قدر که هوس کنیم فقط برویم توی آن صف‏های گروهی، توی سرمای صبح زمستان و یک نفر هی بد آن همه مردی را بگوید که ما از همه‏شان رنجیده‏ایم. هی بگوید و خسته نشود.

اما لابه‏لای این روزها مردانی هم بودند که زیر نگاهشان مچاله نمی‏شدیم، با پیشنهادات‏شان له نمی‏شدیم، درد نمی‏کشیدیم از وجودشان. آن‏ها را نمی‏توانستیم ندیده بگیریم. نمی‏شد نتیجه‏گیری کنیم: همه‏ی مردها …

فصل جدیدی آغاز شد. فصل آگاهی شاید. تازه فهمیدیم حقوق‏مان کم‏تر است، تازه فهمیدیم سوءاستفاده‏ها از ما بیشتر است، تازه فهمیدیم چه قدر اجحاف شده بر ما. تازه فهمیدیم صحبت از تساوی آن قدر شعاری شده که از تکرارش ذهن‏مان بوی نا بگیرد. تازه فهمیدیم. تازه فهمیدیم آن که می‏بایست کاری کند، ماییم.

کار ما دسته‏بندی مردها به دو دسته‏ی گرگ‏ها و مردها نیست. کار ما یکی کردن دسته‏ها هم نیست. کار ما شاید زیرکی باشد. کار ما پیش‏رفتن است. آگاهانه گام برداشتن است. بس است آن همه تعریف‏های غلط، بس است آن همه افراط و تفریط. مردها هر چه می‏خواهند باشند. ما درس می خوانیم، کار می کنیم، سخنرانی می‏کنیم، کتاب‏هامان را چاپ می‏کنیم و از حقوق‏مان دفاع می‏کنیم. نه در برابر مردها که در برابر خودمان.

مردها می توانند گرگ، آتش یا مردنما باشند. زن ها هم می توانند چیزهایی باشند از همین قبیل! اهمیت این‏ها اولویت نیست. اولویت بیشتر، صحیح زندگی کردن میان انسان‏هاست. آگاهانه در روابط قرار گرفتن است.