ماه رجب، همان که نام نهری است در بهشت که از شیر سفیدتر و از عسل شیرین‌تر است، ماه بزرگ خدا با ایام‌البیض و اعیاد مبارکش سپری شد. ماه شعبان ماه منسوب به پیامبر اعظم (ص) هم به روزهای پایانی‌اش نزدیک می‌شود. ماهی که در آن حسنات مضاعف و سیئات آمرزید می‌شود. خوشا به سعادت آنان که در این دو ماه توشه‌ی راه خود را سنگین نمودند.
اکنون وارد ضیافت الهی شدیم. ماهی که به فرموده‌ی رسول اکرم(ص) بهترین ماه‌ها نزد خداست. روزهایش بهترین روزها و شب‌هایش بهترین شب‌هاست. حتی نفس‌هایمان در این ماه ثواب تسبیح را دارد. ماهی که در آن شیاطین در غل و زنجیرند و مباد که با دست خودمان از اسارت رهایشان کنیم.
امام سجاد(ع) در دعای آغازین ماه رمضان از خداوند می‌خواهند که در تمام این ماه یاورمان باشد در روزه داشتن و شب زنده‌داری و خشوع و تذلل در پیشگاهش. پناه بر خدا از پایان این ماه در حالی که در غفلت فرو رفته‌ایم.
این رمضان هم مانند سال‌های پیش به چشم بر هم‌زدنی تمام می‌شود و تا بخواهیم به خودمان بیاییم نوای « اللهم اهل الکبریای و العظمه» نماز عید به گوشمان می‌رسد.
پیشنهاد می‌کنم همین آغاز ماه مبارک نگاهی به دعای وداع امام سجاد(ع) بیندازیم تا یادمان باشد که ماه رمضان گرامی‌ترین یار و مونس ما از همه‌ی روزگار است، ماهی است که آرزوها در آن به اجابت نزدیک است، هم‌دم ماست و فراقش دل‌هایمان را دردناک می‌کند.
فراموش نکنیم که «الفرص تمر مر السحاب»، فرصت‌ها چون ابر در گذرند و رمضان المبارک بهترین زمان برای یک‌شبه ره صد ساله پیمودن است. در این ماه مبارک یک‌دیگر را از دعای خیر فراموش نکنیم.