دهاتی هایی که به احمدی نژاد رای می دهند

در این روزهای تبلیغات، هر کدام از حامیان ویژگی هایی دارد که می توان آنها را برشمرد. در این پست سعی می کنم ویژگی های حامیان میرحسین را تبیین کنم. این پست برای خوب یا بد جلوه دادن حامیان میرحسین نیست بلکه تنها تحلیل مشاهدات من از این گروه می باشد.

«همه ی دره دهاتیا به احمدی نژاد رای می دن»

این حرفی بود که از دختری در مترو شنیدم. وقتی تعدادی از هواداران میرحسین موسوی را با دستبندهای سبز و شال های سبز، جوان و خوش تیپ، با اعتماد به نفس و لبخند به لب در تلاش برای تبلیغات، می دید.

یکی از ویژگی های حامیان میرحسین انحصارطلبی آنها است. این انحصارطلبی از همان آغاز با بستن دستبندهای سبز، نشان داده شد و اینگونه خود را از دیگران جدا کردند. بعد از آن هم در برخورد با دیگر حامیان، با قرار دادن خود در موضع برتر، تحقیرشان کردند و می کنند. حامیان میرحسین معمولا افراد ِ رای دهنده به احمدی نژاد را، عامی می دانند.

افرادی که چیز زیادی از سیاست حالیشان نیست و از روی عوام فریبی دست به این عمل می زنند. افرادی که » چون احمدی نژاد در ِ خانه شان رفته بهش رای می دهند.» افرادی که در روستاها زندگی می کنند اما یک حق رای دارند. حامیان میرحسین اما پایتخت نشین اند. حتی شمال شهر نشین. آنها دانشجو اند. آنها با سواد اند. آنها وضعیت سیاسی را به خوبی درک می کنند. آنها به راحتی می فهمند که چه کسی لیاقت ریاست جمهوری را دارد. آنها «نمی فهمند که چه طور آدم ممکن است نفهمد که میرحسین از احمدی نژاد بهتر است». این آن چیزی است که حامیان میرحسین دنبال می کنند. پس تبلیغات روانی خود را با قرار دادن خود در این موضع بالا پیگیری می کنند. خود را از مردم جدا می کنند و اینگونه باعث می شوند مردم برای فرار از این موقعیت تحقیر شده و یا برای قرار گرفتن در این موضع بالا، به سمت میرحسین متمایل شوند. البته می بینیم این شیوه ی تبلیغاتی می تواند بسیار موثر واقع شود و افراد زیادی را به سمت حامیان میرحسین بکشد.

دو چیز را باید از هم جدا کرد. مبلغ و رای دهنده. معمولا در انتخابات ها کسانیکه حامی یک کاندیدا هستند و برایش تبلیغ می کنند ویژگی هایی دارند که آنها را از رای دهنده به آن کاندید جدا می کند. اولین مسئله احساس تعلق بسیار به آن کاندیدا است. مسئله ی بعدی داشتن اطلاعات سیاسی کافی است. ویژگی بعدی بودن در فضای انتخابات و فضای سیاسی مملکت است. در مورد موسوی، این دو گروه در هم آمیخته شده اند. بستن دستبند یا کیف بند سبز به معنای طرفداری از آن کاندیدا و تبلیغ او است. در این میان افرادی که تنها می خواهند به میرحسین رای بدهند نیز وارد این بازی شده اند. این مسئله شاید در نگاه اول و در سطح ، خوب به چشم بیاید.

اما اگر عمیق شویم می بینیم که این مسئله ممکن است به ضرر میرحسین تمام شود و اصلا تبدیل به ضد تبلیغ گردد. زیرا این دسته از مبلغان میرحسین، احتمالا نه تنها احساس تعلق کافی به میرحسین ندارند، بلکه از اطلاعات سیاسی بالایی نیز برخوردار نیستند و دربحث ها کم خواهند آورد و این به معنای پیروزی بحث کننده های دیگر و طرفداران کاندیداهای مقابل است. گروهی از رای دهندگان، معمولا افرادی اند که تنها می خواهند احمدی نژاد رای نیاورد و حس تعلق چندانی به خود میرحسین موسوی ندارند. در واقع آنها بدون آنکه شرایط بازی کننده را داشته باشند، در بازی ای دخیل شده اند که اطلاعاتی از قواعد آن ندارند. طرفداران میرحسین با توزیع دستبندهای سبز در مناطق شلوغ تهران، به این مسئله دامن می زنند و هرچه بیشتر مردمی را که در دسته ی رای دهندگانند، وارد دسته ی مبلغین می کنند. شاید بتوان این تاثیر منفی را در روزهای آتی مشاهده کرد.

علاوه بر این بستن سبزها- شال، شالگردن، دستبند و کیف بند سبز- کم کم دارد تبدیل به مد می شود. ملت حتی اگر نخواهند به موسوی رای بدهند هم، این سبزها را با خودشان حمل می کنند. آنها به سبزها نه به عنوان تبلیغ بلکه به عنوان تفریح جدیدی نگاه می کنند که رایج شده است و می توان در آن شرکت کرد. در واقع سبزهای انتخاباتی وارد زندگی روزمره ی افراد شده است و هرچه بگذرد تاثیر خود را از دست خواهد داد و روزمره تر و عادی تر خواهد شد و شاید پس از مدتی کاملا تاثیر تبلیغاتی خود را از دست دهد.

پی نوشت: در حالیکه بازار انتخاباتی بسیار داغ است گاهی تحلیل های بسیار جالبی از وضعیت موجود می شنوم. مردی با اطمینان کامل و با اعتماد به نفس به همکارش می گفت:» امسال هیچ کدوم از دانشجوها رای نمی دن.»