یابن مریم؛ العفو!

برای دنیا میگویم

وگرنه خودمان که مزه اش را هنوز زیر زبانمان حس می کنیم:

بچه که بودیم، حتی وقتی که قرآن ِ کوچک ِ جزء سی مان را می خواندیم، مادرمان می گفت: کوچک ِ من! مراقب باش. بعد ازینکه سوره ات را خواندی، قرآنت را بروی زمین نگذاری. بر روی تاقچه، تلویزیون ، رحل قرآن و حتی بالشتت بهتر است.

اتاقی که قرآن بود، هیچ وقت مقابلش پایمان را دراز نمی کردیم. این را هم مادرمان می گفت.

اگر دست کوچکمان به آیه هایش می خورد می گفت سعی کن وضو داشته باشی، مبادا بی وضو انگشت نازکت به آیه هایش بخورد.

می خواهم بگویم امروز که با دیدن احساسات و هیجان ِ دختران و پسران جامعه ام نسبت به بی احترامی جرعه ی ملکوتم، چشمانم از شوق این غیرت و تعصب، گریان می شود، مدیون مادرانمان هستیم.

مامان مریم هایمان باعث شدند تا امروز غیرتمان این چنین گل کند.

این صفحه را قبل تر نوشته بودم اما امروز که تصمیمم را برای پابلیش کردنش گرفتم به این فکر میکردم ابتدا باید سر ِ اصل مطلب م بروم و اعترافی کنم که من افتخار می کنم به اینهمه احساسات و هیجانی که در محکوم کردن جرعه های ملکوتم می بینم.

بگذریم که تصمیم داشتم مسائل دیگری هم بگویم مانند این موارد: یکسری قضایا در برنامه های سازمان یافته غرب وجود دارد که نباید در عملکرد ش، کلیشه ای عمل کرد و کلیشه ای ادامه داد بلکه باید با جواب و حرکت سازمان یافته تری به این قضایا پرداخت. برخوردهای تکراری و مشابه و بدون ریشه نتیجه ای جز خدمت به همان قضایا نخواهد داشت.

هر چه ما همیشه غفلت کرده ایم دیگران با هوشیاری عمل کرده اند و هرچه ما کوتاه آمده ایم دیگران در دشمنی با ما به وحدت بیشتری رسیده اند. باید بدون تعارف بپذیریم که این تحقیرها و توطئه ها برای آنها حکم رسالتی را دارد که متحدانه در انجامش کوشا هستند اما پس کِی خانه تکانی های اساسی ِ ما ؟

نحوه دفاع و پاسخگویی ها را تغییر دهیم، از خودمان شروع کنیم، تا چه حد در جلوه دادن زیبایی های دینمان تلاش کردیم که این چنین می کنیم؟

و آخر اینکه:

این تهدید را فرصت کنیم.

بگذاریم عدو شود سبب خیر باز هم.

بیایید قرآن را به سینه بچسبانیم.

در روزهای مان جاری کنیم.

هنرهای مختلف مان را با او زینت دهیم.

گرد بی تفاوتی و بی حالی را از چشم ها بزداییم.

در برش گیریم.

پروانه اش شویم.