Tag: سمیه ملاتبار

برای بسیاری، تازه شنبه می‌شود، صبح است اول مهر!

برای خیلی از نویسندگان و خوانندگان چارقد هم همینطور، همه‌ی کسانی که یا محصل (دانش‌آموز و دانشجو) هستند و یا دوست دار علم و دانش که منتظر بهانه‌ای هستند تا درس را دوباره از سر بگیرند، هرچند که آموختن و بالا بردن سطح معلومات به تحصیلات دانشگاهی نیست، اما مرسوم این است که بهانه‌ای برای یادگیری وجود داشته باشد!

اما اگر کمی وسیعتر به این مسئله نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که دیگر مثل زمان گذشته منابع اطلاعاتی محدود به مدرسه و چند جلد کتاب نمی‌شود، با ورود اینترنت به خانه‌ها، هر لحظه می‌توان معلم را در دسترس داشت و از مقاله‌ها و یادداشت‌های موجود در آن بهره برد و شاید بتوان گفت که یکی از اهداف چارقد هم همین باشد، بالا بردن سطح اطلاعات خوانندگانش!

از این صحبت‌ها گذشته، شور و شوق رفتن به مدرسه برای ما که فرقی با رفتن به دانشگاه ندارد، در هر دو صورت صدای شادی بچه‌ها را می‌توان شنید و خوشحالی ورودی های جدید به دانشگاه را می‌توان دید، شور و شوق خودمان هم که وصف ناشدنی!

هر اول مهری، عهدی با خودمان می‌بندیم، مثل دوران کودکی،‌ که خوب درس بخوانیم، با علاقه و حس مسئولیت پذیری تا درس ها را نگذاریم برای شب امتحان، اما معلوم نیست چه کسانی بر سر این قول و قرار می‌مانند! البته ما در چارقد عهدمان را محکم بسته‌ایم!

و دوباره صبح است اول مهر!

کم کم، ماه مهمانی خدا تمام می‌شود و سفره‌ی مهمانی جمع می‌شود، ماهی که شاید آغاز بندگی است!

یک ماه آموزش دیدیم که چگونه بنده‌ی خوب خدا باشیم، روزه، نماز، دعا، ذکر، توسل و تهجد و شب‌زنده داری و حال یازده ماه، باید با توشه‌ای که برداشته‌ایم، سفر عظیم از فرش به عرش رسیدن را ادامه دهیم!

کاش فراموش نکنیم، که چه شب‌ها که خواب ناز از دل کندیم، بیدار شدیم و بعد از سحری خوردن، قرآن خواندیم!

کاش فراموش نکنیم که چه ساعت‌ها که می‌توانستیم بخوابیم اما قدر دانستیم و همراه با بقیه‌ بیدار ماندیم!

کاش فراموش نکنیم که قرآن به سر گرفتیم، به امید عنایت الهی!

کاش فراموش نکنیم که با خدا آشتی کردیم!

کاش…

امام سجاد (علیه السلام) آخر ماه مبارک که می‌شد با سوز و گداز این دعا را می‌خواند و می‌فرمود: ماه رمضان در بین ما اقامت داشت و جای حمد و ثنا بود؛ زیرا به همراه خود رحمت آورد و رفیق بسیار خوبی برای ما بود. ما در صحبت و همراهی با او به فضایل و نعمت هایی رسیدیم و دوستی بود که به همراهش رحمت و مغفرت و برکت آورد.

دل‌های مومنان غمگین اما امیدوار است، غمگین از فراغ این ماه و امیدوار به لطف پروردگار که ماه رمضان بعد را هم تجربه کنیم.

چارقد پیشاپیش عید سعید فطر را به تمام خوانندگان دوست داشتنی اش تبریک می گوید.

عید بندگی و اطاعت مبارک باد.

سردبیر

یک سال و نیم قبل، زمانی که یکی از دوستانم خبر داد یک مجله‌ی دخترانه‌ی الکترونیکی به نام چارقد ایجاد شده که از همه‌ی دخترای ایرانی دعوت به همکاری کرده، زیاد خوشحال نشدم!‌ حتی وقتی به آدرسی که در ایمیل برایم فرستاده بود رفتم و چارقد را دیدم، با آن کاریکاتورهای جالبش و مطالب خواندنیش! همان یکذره خوشحالی هم از بین رفت، چون اصلا فکر نمی‌کردم، جایی برای من داشته باشند، در عین ناامیدی، به ایمیلی که در قسمت ارتباط با ما بود، نامه نوشتم و گفتم که چقدر دوست دارم، در چارقد بنویسم!

ولی زمانی که سردبیر، آقای احسان بخش، در ظرف کمتر از سه روز با من تماس گرفته و گفتند که می‌توانم یکی از نویسندگان چارقد باشم، اشتیاقم زیاد شد و رفته رفته از یک نویسنده‌ی ساده، شدم دبیر بخش و حالا…

آقای احسان بخش، سردبیر با کفایت چارقد کار را به من سپرده‌اند، صد البته مدیر مسئول این مجله‌ی الکترونیکی، جناب آقای نجمی هم که به جهت سیستم کاری، چندان آشنایی‌ای با ایشان نداشتم، با این کار موافق بودند و امید دارند که چارقد بیش از گذشته بدرخشد و من در مقابل این‌همه امید و آرزو اولین قولی که به ایشان داده‌ام و به شما خوانندگان همیشگی چارقد می‌دهم این است که:

«چارقد همان چارقد است، فقط شاید رنگ گلهای رویش یک مقدار عوض شده، آن‌هم برای اینکه زیباتر شود.»

و برای بهتر شدن چارقد، مثل گذشته دست تمام دختران ایرانی را از شوق همکاری، می‌فشاریم و مشتاق انتقادات و پیشنهاداتتان هستیم.

سردبیر

با نان و لبخند افطار کرد، آن شب میهمان دل فرزندانش بود.

نبض خانه تب هجران داشت، به حیاط می آمد و نگاهش را به آسمان می دوخت.

ستاره ها،تک تک،سلام می کردند و ماه در آرزوی بوسه به گونه هایش داشت هلال می شد.

شب بود و سکوت،

شب بود و سنگینی،

شب بود و نیرنگ سنگین خوابان

این چراغ کدام ستاره است که سوسو می زند؟

این کدام حادثه است که نیشتر به نگرانی دختران می زند؟

این سکوت مبهوت مظلومیت کدام مرد را به تماشا نشسته است. و کوفه نامهربانیها، آیا آبستن حادثه ای دیگر است؟

ای بی شمار ستارگان، شما بگویید که کدام نخلستان را می شناسید که از اشک شبانه علی (ع) آباد نشد؟

ای نخلها کدام شب به احترام عابر غریب خود سر خم نکردید؟

……. امشب به بی پناهی کودکان یتیم آسمان می تپد، امشب زمین خاک بر سر خواهد ریخت و آفتاب توان برخاستن نخواهد داشت.

در خانه میل باز شدن ندارد هوای خانه ابری شده است و باد سینه زنان زودتر از او خبر آمدنش را به مسجد کوفه می برد.

و اینک علی(ع) به مسجد رسیده است و این آخرین نماز اوست که پایانی شفق گونه خواهد داشت.

جواد محمد زمانی

امروز ما در نظام جمهوری اسلامی و زیر پوشش حجاب، زیر چادر، زیر مقنعه، این تعداد عظیم نخبه‏ی فکری، علمی، عملی، فعال سیاسی، صاحب‏نظران فرهنگی و هنری داریم.

در نظام اسلامی محدودیتی که به وجود می‏آید، که این محدودیت بر طبق فطرت انسانیِ زنانه است؛ هم برای مردها محدودیت است، به یک کیفیتی؛ هم برای زنها به کیفیت دیگری محدودیت است، کمک کننده‏ی به این است که نیروهای آنها هرز نرود و حتی‏المقدور در جهت درستی به کار بیفتد؛ که آن وقت نتیجه‏اش میشود رشد فکری و علمی و عملی در جامعه‏ی زنان، که امروز شاهدش هستیم

البته هنوز هم بعضی‏ها با غفلتِ تمام میگویند – مگر میشود با حجاب و با رعایت حدود شرعی و اسلامی، جامعه‏ی زنان رشد کند، تکلیف مسأله‏ی زن در نظام اسلامی چه میشود، این جواب عملی‏اش، جواب عینی‏اش، همین وجود مجموعه‏ی عظیم نخبگان زن در جامعه‏ی ماست، که هیچ وقت ما در کشور چنین وضعی را نداشتیم؛ در دوره‏ی طاغوت هم نبوده، قبل از آن هم که وضع تعلیم و تربیت از جهت دیگری اشکال داشته. امروز در نظام اسلامی بحمداللَّه این فراهم است. حالا تعداد بیشتر برگزیدگان دختر در دانشگاه‏ها و امثال آن.

اینها مسائل درجه‏ی دو است؛ مسأله‏ی درجه‏ی یک این است که همین مجموعه‏ی زنان نخبه توانسته‏اند در نظام جمهوری اسلامی در بخشهای مختلف بدرخشند

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار هزاران نفر از زنان نخبه و فعالِ ۱۳/۴/۱۳۸۶

خواهران‌ من‌! دنیای‌ غرب‌، زن‌ را به‌ ابتذال‌ کشاند. تا شصت‌،هفتاد سال‌ قبل‌ از این‌، در تمام‌ اروپا و کشورهای‌ غربی‌، زن‌ فقط در سیطره‌ی‌ مرد یا مرد خود و یا یک‌ مرد دیگر مثل‌ صاحب‌ کارخانه‌ و مزرعه‌ می‌توانست‌ باشد و هیچ‌ حقی‌ از حقوق‌ اصلی‌ یک‌ انسان‌ در یک‌ جامعه‌ی‌ متمدن‌ را نداشت‌. حق‌ رأی‌ و حق‌ مالکیت‌ و حق‌ معامله‌ نداشت‌. بعد آمدند زن‌ را به‌ میدان‌ کار و زندگی‌ و فعالیت‌ اجتماعی‌ کشاندند; اما در همان‌ حال‌، تمام‌ وسایل‌ را برای‌ لغزش‌ زن‌ فراهم‌ کردند و او را در متن‌ جامعه‌، رها و بی‌پناه‌ گذاشتند.
سرمایه‌داران‌ بزرگ‌، سیاستمداران‌ خبیث‌ و پلید و گردانندگان‌ دستگاههای‌ مخفی‌، فکر کردند که‌ می‌توانند برای‌ کارهای‌ سیاسی‌ و اقتصادی‌، از این‌ وضعیت‌ بهتر استفاده‌ کنند و زن‌ را به‌ ابتذال‌ بکشانند. بله‌، در آن‌جاها، علم‌ و سیاست‌ هم‌ هست‌ و زنها در میدان‌ علم‌ و سیاست‌ هم‌ جلو می‌روند; اما به‌ چه‌ قیمتی‌؟ همین‌ حالا هم‌ توده‌ وعامه‌ی‌ زنها نه‌ چهار نفر خانم‌ دکتر یا متخصص‌ یا نویسنده‌ و برجستگان‌ و زبدگان‌ در کشورهای‌ اروپایی‌ و امریکایی‌ که‌ از تمدن‌ غربی‌ حظ زیادی‌ دارند، در وضعیت‌ سخت‌ و بی‌رحمانه‌یی‌ زندگی‌ می‌کنند و ستم‌ همسران‌ وستم‌ کاری‌ که‌ بر آنان‌ تحمیل‌ می‌شود و کارهای‌ سخت‌ و سنگینی‌ که‌ بر دوش‌ آنان‌ می‌گذارند، تحمل‌ می‌کنند. با این‌ کار، وانمود می‌کنند که‌ زن‌ را وارد میدان‌ اجتماع‌ کرده‌اند; در حالی‌ که‌ فرصت‌ اندیشیدن‌ و فکر کردن‌ و تصمیم‌ گرفتن‌ هم‌ برای‌ آنان‌ وجود ندارد.

سخنرانی مقام معظم رهبری‌ در دیدار جمع‌ کثیری‌ از بانوان‌ کشور۲۶/۱۰/۶۸

در نظام اسلامی محدودیتی که به وجود می‏آید، که این محدودیت بر طبق فطرت انسانیِ زنانه است؛ هم برای مردها محدودیت است، به یک کیفیتی؛ هم برای زنها به کیفیت دیگری محدودیت است، کمک کننده‏ی به این است که نیروهای آنها هرز نرود و حتی‏المقدور در جهت درستی به کار بیفتد؛ که آن وقت نتیجه‏اش میشود رشد فکری و علمی و عملی در جامعه‏ی زنان، که امروز شاهدش هستیم. این نکته‏ی اول. اینکه گفته میشد – و البته هنوز هم بعضی‏ها با غفلتِ تمام میگویند – مگر میشود با حجاب و با رعایت حدود شرعی و اسلامی، جامعه‏ی زنان رشد کند، تکلیف مسأله‏ی زن در نظام اسلامی چه میشود، این جواب عملی‏اش، جواب عینی‏اش، همین وجود مجموعه‏ی عظیم نخبگان زن در جامعه‏ی ماست، که هیچ وقت ما در کشور چنین وضعی را نداشتیم؛ در دوره‏ی طاغوت هم نبوده، قبل از آن هم که وضع تعلیم و تربیت از جهت دیگری اشکال داشته. امروز در نظام اسلامی بحمداللَّه این فراهم است. حالا تعداد بیشتر برگزیدگان دختر در دانشگاه‏ها و امثال آن، اینها مسائل درجه‏ی دو است؛ مسأله‏ی درجه‏ی یک این است که همین مجموعه‏ی زنان نخبه توانسته‏اند در نظام جمهوری اسلامی در بخشهای مختلف بدرخشند.

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار هزاران نفر از زنان نخبه و فعالِ در عرصه های مختلف ۱۳/۴/۸۶

از نظر اسلام، میدان فعّالیت و تلاش علمی و اقتصادی و سیاسی برای زنان، کاملاً باز است. اگر کسی با استناد به بینش اسلامی بخواهد زن را از کار علمی محروم کند، از تلاش اقتصادی باز دارد، یا از تلاش سیاسی و اجتماعی بی‏نصیب سازد، به خلاف حکم خدا عمل کرده است. زنان به قدری که توان جسمی و نیازها و ضرورتهایشان اجازه می‏دهد، می‏توانند در فعّالیتها شرکت کنند. آنها هر چه می‏توانند، تلاش اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کنند. شرع مقدّس، مانع نیست. البته چون از لحاظ جسمانی زن ظریفتر از مرد است، لذا ضرورتهایی دارد. تحمیلِ کار سنگین بر زن، ظلم به زن است. اسلام این را توصیه نمی‏کند؛ چنان که منع هم نمی‏کند. البته از امام علی‏بن ابی‏طالب علیه‏الصّلاة و السّلام نقل است که فرمود: «المرأة ریحانة و لیست بقهرمانه.» یعنی زن گل است، قهرمانه نیست. «قهرمان» یعنی پیشکار و خدمتگزارِ آبرومند. خطاب به مردان می‏گوید که زنان در خانه‏های شما مثل گلی لطیفند که باید نسبت به آنها با کمال ظرافت و دقّت رفتار کرد. زن، پیشکار شما و خدمتگزار شما نیست که خیال می‏کنید کارهای سنگین را باید به او محوّل کرد. این، مسأله مهمّی است.
در گزارشی که اخیراً به من دادند، آمده است که در بعضی از مناطق آذربایجان غربی، هفتاد درصد کارهای روزمرّه را زنان و سی‏درصد بقیه را مردان انجام می‏دهند! این ظلم است. این به خلاف نظر اسلام است. این‏که بعضی مردان وقتی می‏خواهند ازدواج کنند، شرط قائل می‏شوند که زن باید حتماً کار کند و شغل و درآمدی داشته باشد، خطاست. گرچه خلاف شرع نیست، اما اسلام به چنین کاری هم توصیه نمی‏کند. این‏که ما بگوییم «زن را از فعالیت اقتصادی و اجتماعی ممنوع کنیم»، به استنادِ نظرِ اسلام، غلط است. اسلام چنین حرفی نگفته است. اما از آن طرف، این را هم که زن را مجبور به انجام کارهای سنگین و تلاشهای دشوار اقتصادی، اجتماعی یا سیاسی کنند، اسلام توصیه نکرده است. نظر اسلام، یک نظر میانه است. یعنی زن اگر فرصت و فراغت داشته باشد، بچه‏داری مانع او نگردد، شوق و علاقه و نیرو و توان جسمانی داشته باشد و بخواهد وارد فعالیتهای اجتماعی، سیاسی یا اقتصادی شود، مانعی ندارد. اما این‏که او را مجبور کنند و بگویند باید حتماً شغلی بپذیری، روزی فلان قدر کار کنی تا با درآمد آن بتوانی در تأمین هزینه خانوار، سهمی به عهده بگیری، نه. این را هم اسلام از زن نخواسته است. این را هم یک نوع تحمیل بر زن به حساب می‏آورد.

بیانات مقام معظم رهبری‏ در جمع بانوان ارومیه‏ ۱۳۷۵/۰۶/۲۸