دسته: ادب و فرهنگ

پشت نگاه زخمی ات سنگر گرفتم

این ارتباط ساده را از سر گرفتم

با هیئتی از اشک خود راهی شدم تا

احساس کردم کوچه را در بر گرفتم

وقتی که آهم پا نشد از گوشه ی دل

تهدید کردم سینه را خنجر گرفتم

من بر خلاف بغضهای خسته، امشب

اوقات چشمان تو را کمتر گرفتم

در لابه لای گریه ، قرآن را شب قدر

از شوق دستان شما بر سر گرفتم

دنیا سه شب دور سرم چرخید تا من

تصمیم خود را در شب آخر گرفتم

از جانب خدای تعالی گزین شدی

و آیینه دار حسن جهان آفرین شدی

زیبا به خلق و خوی و به روی و به موی هم

مجموعه ء محاسن روی زمین شدی

گرچه حسن به معنی زیباست لیک تو

بیشی ز خویش جسته و زیباترین شدی

بعد از علی به باغ امامت دوم گلی

در بوستان عصمت اگر چارمین شدی

صلح تو خود مقدمه ء جنگ کربلاست

تو رهگشای کوکبه ء شاه دین شدی

ای نور چشم فاطمه ای انکه در لقب

«احسان» و «حجت» آمده، «بسط الامین» شدی

علم از نبی گرفته شکیبایی از امام

و آنگاه بر رسول و علی جانشین شدی

ای تابناک اختر چرخ ولا حسن!

ای آنکه خود به نور ولایت عجین شدی

داغ تو سوخت جان مرا نیز و این سزاست

زیرا تو نیز سوخته ء زهر کین شدی

دلم می خواد برگردم

به اون روزای کودکی

باز دوباره رها کنم

تو آسمون بادبادکی

دلم می خواد باز دوباره

کلاس اول بشینم

کیف خودم رو پر کنم

پر از مداد نقاشی

دلم می خواد باز ببینم

حس قشنگ خط خطی

تو دفتر مشق شبم

دلم می خواد، دلم می خواد، دلم می خواد

باز بسازم از این روزا به اون روزا

یک دونه پل

باز بچینم از باغچه های خونمون

یک شاخه گل

باز بشینم کنار حوض خونه ی مادر بزرگ

ماهی هارو بادمپایی این ورو اون ورببرم

دلم می خواد ، دلم می خواد، دلم می خواد

مثل برگی که می رود روزی از حضور درخت می ترسم

از عبور دقیقه ها امشب در نبود تو سخت می ترسم

از غم و درد و سوز آه تو از سقوط من از نگاه تو

مثل افسانه ای که می ترسد از سیاهی بخت می ترسم

زیر باران گلایه می کردم از خودم از برادرم آقا

از همانی که بعد از این قصه دل به غیر تو بست می ترسم

» وقت داری دعای ندبه ؟ فعلا نه، درس دارم مگر نمی بینی «

از خیالی که در شب غیبت می شود تخت تخت می ترسم

آرزو کردم تو را

باورت شاید نبود

آرزو کردم تو را

روزی شبی در یاد خود:

» کاشکی

شاهد دستان پر مهر تو باشم کاشکی «

کاش ای عابر تو را

بار دیگر بینمت

دست تو ای کاش روزی یا شبی

تکه نانی ارزنی اندک غذا

هدیه ی دستان سرشار از تهی هایم کند

لحظه ای شک هم نکن

من برای خود نمی خواهم ولی حتی کمی

من برای آن پرستو های زخمی خواستم

هان همان هایی که از کوچ رهایی مانده اند

می شناسیشان اگر

هدیه ی آنها نما

ورنه من خود می شناسم خانه ی آنها کجاست

من خودم پیش از اقاقی دیده بودم

بال های پاکشان افسرده و زخمیست

حال اگر می خواستی

تکه نانی ، ارزنی ، اندک غذا

اهدا کنی

من همین جا گوشه ی این کوچه ی تنهایی ام

شال زردی مندرس روی سرم

میزنم فریاد بر هر عابری

» تکه نانی ، ارزنی ، اندک غذا

هدیه ی دستان سرشارم کنید!!! «

وقتی تو به دل آیی

می رفت همه پستی

می رفت همه سستی

بوی نفست ای جان

گر بی دل و شیدایم

گر بی کس و تنهایم

تا تو به دلم آیی

بی خویشتنم این سان

در عشق تو من مستی

در راه تو می جستم

این جسم من آرامی

این ذات من،آرایی

یاد تو به دل آمد

جانم همه در خون شد

سوزم همه می دانی

دردم همه درمانی

برگفت به منش خسته

با عشق شوی رسته

این نیست شود هستی

آن هست شود مستی

این شور شود آتش

این شیفته هم حیران

ای جان ز ،منم رستی

ای دل ز ،منم جستی

من در برزخ افکارم زندانی شده ام
زندگی مثنوی تلخی سروده است
و دلتنگی هایم به ناکجاآباد دنیا رسیده اند
میدانی خودت …
توانش را ندارم
ایمانم سست تر از گلبرگ شقایقهاست
روحم در بیگاری آرزوهایش غوطه ور شده
و اعتقاداتم در تلاطم سیلابهای زمین گرفتارند
برایم دعا کن …
دعا …
ادامه برایم دعا کن

جمعه بود .

خورشید در حال غروب کردن بود و هوا در حال تاریک شدن .

و من در یکی از بهترین مکانهای روی زمین بودم ؛

در مسجد سهله ، در منزل امام عصر (روحی لتراب مقدمه فداه) .

در جایی تقریبا در مرکز مسجد که نگاهت به اطراف مسجد را به احاطه در می آورد .

و چه تصاویری ، به وسعت آسمان و به حلاوت خورشید .

دعا ، نماز ، نجوا ، زمزمه ، نیاز ، نگاه ، اشک ، فراق ، هجران ، درد و …

و همه چیز برای تو ؛

برای صاحب مسجد ، نه صاجب منزل ، نه صاحب زمین ، نه صاحب زمان …

برای آمدنت ، برای …

ادامه مسجد سهله

موقعی که داری آلبوم بچگی ات رو ورق می زنی ، حس خوبی داری. داری بزرگ شدنت رو می بینی، هر عکسی برات جذاب و قشنگه با یه دنیا خاطره. یه کم بیشتر که دقت کنی تازه می فهمی یه کسی داره بی هیچ چشم داشتی همه ی لحظه های خوب زندگی اش رو برای بزرگ شدنت صرف کرده اما خیلی وقتا تو اینو ندیدی!

بالندگی امروزت رو مدیون لطف یه موجود خیلی مهربونی هستی به نام مادر .حالا امروز که روز تولد حضرت زهرا(س) است و روز مادر نامیده شده باید به عظمت وجود مادر ایمان آورد و به یاد داشته باشی که ترنم ظریف و با احساس زندگی ات رو همیشه مدیون مادرت هستی.

باید گفت که مادر یعنی صبوری، مهربونی، گذشت ، آرامش ، فداکاری…یعنی یه موجود لطیف با روحی به اندازه همه دنیای تو

در حالی که دسترسی به جوامع گذشته و آگاهی ازوضعیت زندگی آنان به روشنی مشخص نیست، کتاب‌ها و دستونشته‌های آن دوران بهترین گواه برای بیان تصویری از زندگی گذشتگان است.

در این میان کتاب‌های شعر به دلیل صراحت در بیان، منابع خوبی به شمار می‌آیند که البته خود آنها نیز به خاطر خلاقیت شاعر موجب نارسایی در فهم درست آنها می‌شود. غنای ادبیات فارسی امکان ارزیابی نظام قوانین وارزش‌های اجتماعی و فرهنگی مردم آن روزگار را فراهم می‌آورد.

یکی از این قبیل کتاب‌ها «دیوان حافظ شیرازی» است که در اینجا گزارشی از وضعیت گروه‌های اجتماعی در شعر حافظ مورد مطالعه قرار گرفته است. بررسی این گروه‌ها و تحولات آنان در فهم و درک موقعیت فعلی گروه بندی‌های اجتماعی موثر است. موقعیت اجتماعی فقیران، حاکمان، ثروتمندان، عارفان و … در شعر حافظ با تمثیل آمده است.

ادامه جامعه در نگاه حافظ

صبح می‌شود و باز کودکی بهانه‌گیر
خستگی، ملال، غم، نان و چایی و پنیر

چشم را نمی‌شود روی صبح وا کنی
صبح چادری بسر، رفته پشت نان و شیر

ادامه صبح می‌شود