چند وقت پیش که طبق معمول داشتیم اخبار ۲۰:۳۰ رو می‌دیدم، ویژه برنامه‌ی جالبی داشت که خیلی توجهم رو به خودش جلب کرد.
مصاحبه با بعضی از کاندیداهایی که توی انتخابات مجلس سری قبل شرکت کرده بودند!
مصاحبه با نفر اول: (پدری حدودا ۶۰ ساله با لهجه‌ای شیرین)
– ببخشید پدر جان برنامه‌ی شما چیه؟
– برنامه ی من اینه که کاری کنم نانوایی‌ها ساعت ۶ صبح مشغول به کار بشن!
مصاحبه با نفر دوم: آقایی که یک کتاب قانون چند صفحه‌ای نوشته بودند به امید این‌که در پیشبرد اهداف‌شون و کمک به کشورش از اون استفاده کنند!
مصاحبه با نفر سوم: بنده خدا یادشون رفته بود چه برنامه‌ای دارند و به چه منظوری شرکت کردند. البته سعی هم کردند توی برگه‌هایی که دست‌شون بود پیداش کنند ولی متاسفانه موفق نشدند.
کل کلای من و سهیلا تمومی نداشت. همیشه سر همه چیز با هم اختلاف نظر داشتیم. سمانه که میومد با پا در میونی اون بحث‌های ما دو نفر هم تقریبا جمع‌بندی می‌شد چون پخته‌تر فکر می‌کرد و حرف می‌زد.
۱- مادر! صدای گام‌های ژرفت را شنیدم که به طواف مزار پدر همه‌ی تاریخ آمده بودی! اشک می‌ریختی و می‌خواندی! چه خوب به خاطر دارم ابتدای شعرت را؛ که آمیخته با حزن غریب تو بود؛ آمیخته با شکوائیه از اهریمن، مادر! تو می‌خواندی و علی(ع) اشک می‌ریخت و فرزندانت تکرار می‌کردند تا به خاطر بسپارند تا پس از قرن‌ها این صدای مظلومیت تو به گوش همچون منی برسد.
سالگرد واقعه تاریخی اجرای طرح استعماری کشف حجاب توسط رضاخان موضوعی بود که باعث شد مرکز آفرینش‌های هنری کودک و نوجوان شاهد برپایی نمایشگاهی با عنوان «کشف حجاب؛ آغاز تهاجم فرهنگی» باشد.