اگر میدانستم کدام شاعر شیر پاک خوردهای برای اولین بار زن را به گل تشبیه کرده، به نمایندگی از جامعهی شعرا، به خدمتش میرسیدم، حسابی! اصولا چه ضرورتی دارد که این گوهر گرانبها به یک شیء نازکبین و خودخواه تشبیه گردد که در ادامه هی مجبور به مطابقت دادن سایر اجزای این دو با هم بشویم؟ اگر این تشبیه نبود، بار بزرگی نیز از دوش شاعران بینوای بعدی برداشته میشد.
مصراع تکمیلی: چرا شاعر (ولو کمعقل یا عاقل) کند کاری که باز آرد پشیمانی؟!
یکی از شاعران که خیلی دلش میخواست نامش فاش شود ولی ما بنا به دلایل فنی و ادبی، نامش را لو نمیدهیم، در تکمیل و تایید فرمایشات بنده عرضه داشتهاند که: