نویسنده: سنیه اسماء

شب اول‌ است و قرار است بچه‌ها را دسته‌جمعی جایی ببرند. یک مینی‌بوس برای یک ساختمان چند صد نفری تدارک دیده‌اند. ولی همان هم پُر نمی‌شود احتمالا. جلوی آینه می‌ایستم و دنباله‌ی روسری مشکی‌ام را می‌اندازم روی شانه. آن طرف‌تر صدایی بلند است: تو که چشمات خیلی قشنگه …

می‌خواهم سر برگردانم و بخواهم که به احترام محرم صدای پلیرشان را کم کنند ولی نمی‌دانم چه‌طور بگویم. وقتی از اتاقهای دیگرهم کمابیش چنین صداهایی بیرون می‌زند.

ادامه دنباله‌ی روسری ِ مشکی‌ام

دوست داشتم نوه داشته‌باشم. نه بعدها. همین حالا. نوه‌ی دختری. (مادربزرگ ایرانی هستم دیگر. نوه‌ی دختری خواستنی‌تر است!)

یک عروسک کوچولو که مادرش می‌رود سر کار. هر صبح بچه را می‌برد مهد. ظهر، من می‌روم دنبالش. (به دامادم گفته‌ام: سرویس چرا مادرجان؟ مگر من مرده‌ام؟ پول‌های‌تان را جمع کنید خانه بخرید عوضش).

نوه کوچولو از در مهد می‌آید بیرون. کیف‌ش را می‌گیرم. مقنعه‌اش را صاف می‌کنم. می‌آورمش خانه‌ی خودم. برای‌ش غذا می‌کشم. با هزار اطوار مجبورش می‌کنم بخورد (اگر به من رفته باشد که آدم را جان به لب می‌کند سر غذاخوردن :دی).

ادامه از نقش دختری خسته شده‌ام

پارچه را که برایت آوردم، گفتی قشنگ‌است. آوردی‌ش بالا تا نزدیک چشمهات. صورتت شد یک پیشانی بلند و دو چشم عسلی ِ طناز با مژه‌های برگشته‌ی فرخورده. یک دوربین عکاسی کم بود تا قابت کند. بعد دفتر هندسه‌ام را کشیدی جلو. گفتی یک طرح خوب برایت دارم.

ببین. یک نوع یقه‌ی رهاست. از سرشانه شروع می‌شود می‌آید روی استخوان ترقوه بعد پیچ می‌خورد. ول می‌شود روی تنه. حالت حلزونی. کلی توضیح دادی و شکل کشیدی. خندیدم و گفتم سپردم دست خودت، من که چیزی سرم نمی‌شود!

ادامه هیچ‌یک از آن‌ها باز نمی‌گردد

یک بعدازظهر پاییزی است .نشسته‌ام توی اتوبوس به سمت تجریش. صندلی آخر. گوشه‌ی سمت چپ. سردبیر گفته‌ست از دخترها بنویسم. دنیای‌شان. زندگی‌شان. ذهنم هزار جرقه می‌زند و بعد خاموش می‌شود. حرف‌ها و درد دل‌ها. از غصه‌خوردن برای محدودیت‌ها گرفته تا نوشتن از اوج زیبایی‌های دخترانگی. هنوز مانده‌ام در چه نوشتن. سرم را تکیه می‌دهم به شیشه و آدم‌ها را نگاه می‌کنم. زن‌ها و دخترها را.

ادامه برای مردها بودن!