من و کلاس کنکور!؟ چه جسارتا!
همه چیز از آن روز لعنتی شروع شد، همه چیز. همان روز که مریم را دعوت کرد و او نپذیرفت. اصرار کرد و باز هم نپذیرفت. و آخر سر از دهان مریم در رفت که کلاس دارد؛ کلاس کنکور. و بالاخره خیلی اتفاقی بعد از چند ماه، کشف کرد چرا همیشه مریم درصدهایش بالاتر از اوست.
تمام راه ِ رسیدن به خانه، به کلاس کنکور فکر کرده بود و درصدهای بالایی که از تست‌های دبیران خواهد گرفت. تعجب بچه‌ها از این پیشرفت ناگهانی. و قند بود که در دلش آب می‌شد. چرا تا به حال به کلاس‌های کنکور فکر نکرده بود؟
مرضیه سال دوم دانشگاه است؛ به خاطر رتبه‌ی خوبش در کنکور، دارد دو رشته را هم‌زمان می‌خواند: فلسفه و فقه و حقوق. کلاس کنکور نرفته است؛ و می‌گوید: «بچه‌هایی که می‌رفتن هم نمی‌گفتن؛ کسی صداشو در نمیاره. وقتی نتیجه ها اعلام شد، اسم دو تا از بچه‌ها توی لیستی بود که قلم چی از رتبه‌های برترش میده. تازه اون موقع بود که فهمیدیم اینا کلاس میرفته‌ن.»
محدثه پیش دانشگاهی است. او هم می‌گوید: «نمی‌دونم چند تا از بچه‌هامون کلاس میرن؛ اما فکر کنم چند تایی برن. آخه تو مدرسه‌ی ما اونایی هم که میرن نمی‌گن. چون اگه قبول نشن که ضایعس اگرم قبول شن بقیه می‌گن هنر نکردن؛ کلاس می‌رفتن!»
این روزها، اکثر بینندگان حرفه‌ای، نیمه حرفه‌ای و حتی غیر حرفه‌ای تلویزیون اورا می‌شناسند. گزارش‌هایش را با دقت می‌بینند و مهم‌تر اینکه روی توصیه‌هایش، نه نمی‌آورند. تحلیل این محبوبیت ساده است؛ اخلاق خوب! هر چند تلویزیون به عنوان رسانه‌ای فراگیر به حساب می‌آید اما گزارشگران و مجریان زیادی آمده‌اند و رفته‌اند و در ذهن ما خبری از آن‌ها نمانده است. اما او به این زودی‌ها از ذهن ما بیرون نمی‌رود. راز این محبوبیت در همان یک کلمه خلاصه می‌شود: اخلاق خوب! همان که به راحتی از شیشه تلویزیون عبور می‌کند و به بینندگان منتقل می‌شود. حتما شما هم این حرف من را تصدیق می‌کنید که بیننده با وجود آن همه سیم و مدارات الکترونیک، به راحتی این موضوع را می‌فهمد که کدام مهربانی، مصنوعی و کدام واقعی است. به قول همسرم، این روزها بیشترین عاملی که باعث می‌شود آدم‌ها به سراغ یک‌دیگر بروند، اخلاق و رفتار است. بدون حاشیه‌ی بیشتر، به سراغ عاطفه میرسیدی، گزارشگر دوست داشتنی و خوش‌خنده‌ی تلویزیون می‌رویم. 
همه می گویند سلام و خوش آمدی دنیا را با تمام زیبایی هایش زمانی که جواب کنکور را گرفتیم با تمام وجود حس کردیم.دانشگاه با تمام امکانات و برتری‌هایش بعد از چند سال چشم انتظاری بر روی‌مان باز شد و کلی هنر کردیم تادانشجو شدیم.اولین ترم ِ رهایی، آزادی از تمام اسارت‌های مادی و معنوی دنیای کنونی در حق دختران و زنان! در پی شناخت سوراخ سنبه‌هایدانشکده گذشت، به دنبال شناسایی اتاق استادان، دفتر نگهبانی، رئیس دانشکده، آمفی تئاتر، سلف، کتابفروشی و … . استادها هم که با توجه به روحیات خودشان برای‌مان آینده را تصویر می‌کردند: «می‌توانید با این رشته بروید آش بپزید، سر کار دولتی یا خصوصی بروید، ادامه تحصیل بدهید و در آینده‌ای نه چندان دور همکار ما در همین‌جا شوید، ازدواج کنید و مسیر زندگی‌تان را عوض کنید، اصلاً درس به چه درد می‌خورد فهم را بچسب! زندگی پول نفس پول، مرغ هوا اندر قفس پول! کمی این سختی درس خواندن را تحمل کنید، در آینده‌ای نه چندان دور با همین رشته که هنوز ناشناخته است، می‌توانید کلی پول در بیاورید، مگر با شکم خالی می‌شود ادامه تحصیل داد؟» و چه بهتر که ما فقط درس می‌خواندیم! 
-باز رفتی توی هپروت که؟ ای کاش به جای این بازی‌بازی‌ها کمی هم به درسهات دل می‌دادی!
همان‌طور که می‌دانید ازدواج بر سه قسم است:
همه اعتراض دارند. همه می‌گویند چرا اوضاع این است. از شهروندان عادی گرفته؛ تا خانواده‌ها و دانش آموزان و دانشجویان و حتی مسئولان آموزش عالی و آموزش و پرورش. 
در ۵ اسفند ۱۳۸۶ رئیس سازمان سنجش ضمن تایید اعمال پذیرش جنسیتی در آزمون کنکور سراسری ۸۷، حداقل ورود دختران و پسران را برای سال آینده ۳۰ درصد اعلام کرد و گفت: «حداقل ورود شامل ۳۰ درصد دختر و ۳۰ درصد پسر می‌شود و بقیه داوطلبان به صورت رقابتی پذیرش می‌شوند و این بدان معنی است که ۳۰ درصد دختران با دختران و ۳۰ درصد پسران با پسران رقابت می‌کنند.» عبدالرسول پورعباس در گفت‌وگو با مهر با تاکید بر اینکه این نوع پذیرش به هیچ عنوان تبعیض تلقی نمی‌شود، گفت: «قانونی که ما اعمال می‌کنیم، ورود هر جنسیت را در برخی رشته‌های پزشکی و مهندسی و علوم انسانی تضمین می‌کند و این موضوع طبیعتاً در بخشی از ظرفیت‌ها به نفع دختران و در بخشی از ظرفیت‌ها به نفع پسران است.» بر اساس آمارها و بنا به گفته‌ی رئیس سازمان سنجش، با اعمال پذیرش جنسیتی در رشته‌های ریاضی و فنی به دلیل اینکه نمره دختران به طور میانگین پایین‌تر از نمره پسران است، به نفع دختران و در رشته‌های علوم تجربی، به دلیل بالاتر بودن نمره دختران، پذیرش بر اساس تفکیک جنسیتی به نفع پسران خواهد بود. 
از چند دهه پیش کنکور چون دیواری بلند، مانع اصلی ورود به قلعه‌ی دانشگاه‌ها بود و گذشتن از این سد، شب‌ها و روزهای زیادی از داوطلبان را، با کابوس و اضطراب همراه می‌کرد. حرف زدن درباره «حذف کنکور» چندان غیرعادی نیست. سال هاست که درباره آن صحبت می شودو اخبار و شایعات پیرامون آن، به ویژه در مواقع خاصی از سال، موضوع داغ بحث، درمحافل رسمی و غیر رسمی است.
روز شروع دانشگاه بود ولی برای من انگار روز اول عید بود؛ چه‌قدر آواز بلبل‌ها زیبا و دل‌نشین بود! وای هوا را بگو. چه‌قدر تمیز و روح انگیز شده بود. آدم می‌خواست صبح تا شب در آن هوای تمیز، نفس عمیق بکشد. هر چند الان که فکر می‌کنم می‌بینم چه خوب شد در آن لحظه نفس عمیق نکشیدم.
بعضی از این دخترا رو دیدی سر جلسه کنکورهمدست از سر آینه بر نمی‌دارن. دهروز بعد از کنکور سراسری بود. کنکور ازاد رو می‌گم. وارد سالن امتحان که شدیم به دوستم گفتم من که جون تو فقط به افتخار ساندیسو کیکش اومدموگرنهاصلا به تیریچه‌ی قبام بر می‌خوره اگهبرم دانشگاه ازاد.
قدم اول؛ دلتنگی
یکی از پدیده‌های اجتماعی در سالیان اخیر و در کشور ما، اقبال و موفقیت دختران در ورود به دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی است. افزایش ورود دختران اگر چه به خودی خود قابل تأمل می‌نماید، اکثریت یافتن دختران به نسبت پسران در ورود به مقطع تحصیلات آموزش عالی چشم‌گیرتر به نظر می‌رسد. نسبت ورود دختران به کل جمعیت دانشجویان از ۲۸ درصد در سال ۱۳۵۷، به ۳۷ درصد در سال ۱۳۷۴ و ۶۲ درصد در سال ۱۳۸۱ رسیده است.