نویسنده: آزاده رهجو

مهربانترین!

هر چه با خود فکر می کنم باور نمی کنم بسوزانیم.

قبول دارم بد کرده ام. نا فرمانی کرده ام.

قبول دارم مستحق عذابت هستم، ولی باور نمی کنم بسوزانیم.

نمی توانم ارحم الراحمینی‌ت را با عذابت جمع کنم. آن همه مهربانی و لطف و بخششی که از تو دیده ام، چه طور به خودم بقبولانم عذابت را؟

خدای من،‌خدای مهر و رافت و بخشایش است.

می گذرد!

از خطاهایم، از گناهانم می گذرد.

مهربانترینم، از سر گناهانم بگذر و درهای بهشت قرب‌ خود را به رویم بگشا.

به عظمتت سوگند! این مهر و بزرگواری توست که جسارت طلب بهشت را به من می‌دهد وگرنه کارنامه ام چنان سیاه است که حتی لایق شنیدن بوی بهشتت هم نیستم یا منزل السکینه فی قلوب المومنین

سالی یک بار خوان رحمتت را می گستری، بار عام می دهی. هر که هر چه می خواهد بیاید و بگیرد…

باورم نمی شود. مهمانی امسالت مثل برق و باد گذشت.

باورم نمی شود شب های قدر امسال هم دارد از راه می رسد.

من هنوز آماده نیستم! خودت آماده ام کن.

بگذار در این چند سحر باقی مانده از ابوحمزه ات مست شوم.

اذنم بده به مناجات سحرگاهی.

بگذار غیر از فکر و ذکر خوردن سحری، در اندیشه رزق معنوی سحر باشم.

می ترسم امسال هم ماه رحمت و مغفرتت تمام شود و باز دست خالی بمانم.

از باران انوار الهیت بی نصیبم مکن. قلب و دل و دست و پا و جسم و جانم را به نور خودت خدایی کن!

بنورکَ یا منَوّرَ قلوب العارفین

اصلا لازم نیست کسی بگوید یا برایم جملات کوتاه و حکمت های لطیف بگویند که مثلا «ببین دوستانش کیانند، تا خودش را بشناسی!» خودم به تجربه فهمیده ام.

خودم فهمیده ام که هر وقت نشست و برخاست و آمد و شدم با کسانی که مدام یاد تو هستند و برای تو کار می کنند، تا وقتی که رفت و آمدم با کسانی است که فکر و ذکرشان دنیا و مافیهاست، چه قدر حالم فرق می کند.

خودم فهمیده ام که خیلی اوقات، این حال خرابم، این بی حوصلگی م برای درد دل با تو، این سنگینی و کسالتم برای مناجاتت، نتیجه همین دوستی ها و با هم بودن هاست.

وقتی مدام درگیر حرف فلان بازیگر و کار فلان فوتبالیست بود، وقتی موضوع صحبت هر دیدار پرسیدن رنگ سال و جدیدترین مد لباس و مارک لوازم آرایش بود… چه انتظار نابه جایی است که بخواهم دلم هنوز شوق حرف زدن با تو و مناجات شبانه را داشته باشد.

مهربانترین رفیق! بیا و خوبان عالمت را بگذار سر راهم!

اصلا بیا و خودت رفقایم را انتخاب کن، بهترین رفقای خودت را رفیق من هم بکن.

نگذار اسیر دوستانی شوم که لحظه به لحظه من را از تو دور می کنند و به جهنم این دوری بسوزم بالهیتک یا اله العالمین!

باور کن دلم می خواهد خوب باشم.

دلم می خواهد همانی باشم که تو می خواهی، اما نمی شود.

دلم غافل می شود، نفسم شیطنت می کند، دنیا فریبم می دهد، شیطان وسوسه می کند و پایم می لغزد.

می افتم… می افتم… به خطا می افتم.

دستم را بگیر!

به بزرگیت قسم این لغزشها، این خطاها، این سرپیچی از فرمانها، نه از روی کبر و گردن کشی در مقابل بزرگی چون تو، که از سر غفلت از یاد توست.

و قَد عَصیتُک فی اشیاءٍ کثیرةٍ علی غَیرِ وجه المَکابِرَة لک… وَلکِن اِتَّبَعتُ هَوایَ و اَزلَّنِی الشَیطان…

ایمان دارم به « وَ مَن یعمَل مِثقالَ ذَرةٍ شرّاً یرَه» ات اما به رحمت و مغفرتت، به این لغزش‌ها جریمه ام مکن.

دستم را بگیر!

که اگر یاریم نباشد از عاقبتم می ترسم.

می ترسم خطاها و لغزشهایم آفت ایمانم شوند.

دستم را بگیر! بِعزَّتِک یا عِزَّ الْمُسْلِمینَ

امروز آمده ام دردم را فریاد کنم. نه فقط درد خودم را، که درد زمانه ی مان را.

بگذار به جای هیبت و جلالت، که حتی نفس کشیدن را از یادم می برد، به دیده ی لطف و رحمتت نگاهت کنم تا راحت تر باشم.

خسته شده ام. باور کن خسته شده ام.

مدام دنبال جمله و کلمه می گردم تا پشت سر هم ردیف کنم، تا ادیبانه برایت درد دل کنم. تا جایی کم و زیاد نشود… اما نمی شود!

خودت که بهتر می دانی، به تنگ آمده ام. نه اینکه بخواهم بگویم از همه چیز، اما از خیلی چیزها. شاید اول و بیشتر از همه از دست خودم. از اینکه دیدن نافرمانیت اینقدر برایم عادی شده است .

ادامه به دادم برس!

حسابش از دستم در رفته است، این‌که چند بار دلم را قرص این و آن کرده‌ام و هیچ کاری از پیش نبرده‌ام.

حسابش از دستم در رفته است، این‌که چند بار بند دلم پاره شده و ترس از بی‌کسی و تنهایی و ضعف، همه‌ی وجودم را گرفته است.

حسابش از دستم در رفته است، مهربانترینم…

بیا و امروز کاری کن!

بیا و مهربانی بی‌نهایتت را یک بار دیگر به رخم بکش.

بیا و این دل سستم را به خودت محکم کن، مگذار جز تو بر کسی یا چیزی تکیه کند، که بارها کرد و نتیجه‌ای ندید.

این‌که پشتم به تو گرم باشد… به توی قادر مهربان بی‌انتها

برایم کافی است که خودم را جزو رستگاران بدانم.

به احسان و مهربانیت قسم، دست و دلم را رها مکن، دوستم بدار و مرا نزدیک خودت کن…

یا غایة الطالبین.