زمانی که در کنار درب ساده و خالی از نشان ستاد قرار گرفتم، هرگز فکر نمی‌کردم که به محل این چنین محقری وارد می‌شوم. مکانی که حتی از آفیش و مراحل متداول امنیتی برای گفتگو با یک نماینده‌ی مجلس هم در آن خبری نبود.
جهت آگاهی از برنامه‌های آینده‌ی دکتر احمدی نژاد، خصوصا در حوزه‌ی بانوان و جواب گرفتن از سوالاتی که این روزها دیگر بیشتر به تهمت شبیه است تا شبهه، به سراغ ستاد ایشان رفته و با خانم آلیا به صحبت نشستم.
بله! این کاملن مقبول است که در روزگار ما این نایاب که نه اما کم‌یاب است؛ حضور در عرصه‌ی سیاست با آگاهی و البته عدم تکیه بر جای‌گاه و مقام هم‌سر برای یک زن و نه تنها در روزهای داغ انتخابات و هم‌راه شدنی متناسب با این زمان، بلکه در اکثر حوادث تاریخی-سیاسی کشور، آن‌هم با وجود هجمه‌ی سنگین مخالفت‌های تند مستدام، یقینن متکی به آرمان‌هایی است که فراتر از زمان و آدم‌های جاری در آن، شکل گرفته است. و در روزگار ما فاطمه رجبی از جمله‌ی این زن‌هاست.
روزهای پرشور و تب دهمین دوره‌ی انتخابات ریاست جمهوری را بهانه‌ای قرار دادیم برای هم‌صحبتی با نویسنده‌ی کتاب «احمدی‌نژاد؛ معجزه‌ی هزاره‌ی سوم». زنی که در سال‌های گذشته‌ی دولت نهم، بیشتر تحلیل‌ها و نوشته‌هایش مربوط به عمل‌کرد این دولت بوده است؛ گر چه فاطمه رجبی معتقد است همیشه مدافع دولت نبوده است و در مواردی نیز به شدت منتقد هم می‌شده است… با او در حالی که دو روز از مناظره دکتر احمدی‌نژاد و مهندس میرحسین موسوی گذشته بود؛ از گذشته پرسیدیم و این‌روزهای رنگی و صدالبته از سیاست!
در این روزهای تبلیغات، هر کدام از حامیان ویژگی هایی دارد که می توان آنها را برشمرد. در این پست سعی می کنم ویژگی های حامیان میرحسین را تبیین کنم. این پست برای خوب یا بد جلوه دادن حامیان میرحسین نیست بلکه تنها تحلیل مشاهدات من از این گروه می باشد.
«همه ی دره دهاتیا به احمدی نژاد رای می دن»
این حرفی بود که از دختری در مترو شنیدم. وقتی تعدادی از هواداران میرحسین موسوی را با دستبندهای سبز و شال های سبز، جوان و خوش تیپ، با اعتماد به نفس و لبخند به لب در تلاش برای تبلیغات، می دید.
یکی از ویژگی های حامیان میرحسین انحصارطلبی آنها است. این انحصارطلبی از همان آغاز با بستن دستبندهای سبز، نشان داده شد و اینگونه خود را از دیگران جدا کردند. بعد از آن هم در برخورد با دیگر حامیان، با قرار دادن خود در موضع برتر، تحقیرشان کردند و می کنند. حامیان میرحسین معمولا افراد ِ رای دهنده به احمدی نژاد را، عامی می دانند.
شمارش معکوس شروع شده است. هر چه به ۲۲ خرداد نزدیک‌تر می‌شویم، هم حجم تبلیغات بیشتر می‌شود، هم بحث و اظهار نظرهای کارشناسی و غیرکارشناسی. از تلویزیون و رادیو و روزنامه‌ها گرفته تا مهمانی‌ها و اتوبوس و تاکسی و اس‌ام‌اس‌ها و … . همه‌جا بحث‌های داغی در دفاع یا رد کاندیداهای مختلف پیدا می‌شود.
در بین همه‌ی این سروصداها، چیزی که مهم‌تر از همه است، بحث مشارکت حداکثری افراد است. همان طور که بارها و بارها در سخنان مسئولین و به ویژه مقام معظم رهبری دیده شده است، شرکت فعال در انتخابات، غیر از انتخاب رئیس جمهور، به عنوان عالی‌ترین مقام اجرایی کشور، به معنای تائید نظام است.
مریم خانم ۴۴ سال دارد. ساکن قم است و خودش می‌گوید تا کلاس سوم نهضت درس خوانده است. می‌گوید: «در انتخابات شرکت می‌کنم» و وقتی می‌پرسم چرا؟ اول می‌گوید «همین‌جوری» بعد مکثی می‌کند و انگار که بخواهد اصلاح کند، دوباره جواب می‌دهد: «خب وظیفه‌مونه. رئیس جمهورمونه»
ذره خاک وطنم من
وقتی قرار باشد از یک همایش بنویسی، آن هم یک همایش سیاسی با حضور خانم‌ها، با خود عهد می‌کنی که هر آنچه می‌بینی بدون سمت و سوی سیاسی انعکاس بدهی.
نمی‌دانی که قرار است با چه چیز روبرو شوی و چه صحنه‌هایی را شاهد باشی.
«بسم الله الرحمن الرحیم. انالله‌واناالیه‌الراجعون. روح بلند و ملکوتی امام به ملکوت اعلی پیوست . به همین مناسبت ……»
تپش قلب میلیون‌ها نفر در ایران و سراسر جهان بعد از این خبر به گوش می رسد. بیست سال پیش، در چنین روزی آنچه بر مردم گذشت وصف ناشدنی بود. اینکه چه کردند و چگونه کوچ مولا و مقتدای‌شان را تحمل کردند، در بیان نمی‌گنجد.
اما در این میان، افرادی بودند که با آن شدت تاثر و ناراحتی، می‌بایست بر اشک و اندوه خود غلبه کرده و در جلوی چشمان میلیون‌ها نفر ظاهر شوند.
و از جمله‌ی آنها می‌توان به گویندگان خبر اشاره کرد. در گفتگویی که می‌خوانید به سراغ دو تن از گویندگان قدیمی و با سابقه‌ی خبر رفته و حال و هوای آن روزها را مرور می‌کنیم.
شاید بتوان مهم‌ترین دغدغه‌ی اخلاقی روزهای منتهی به هر انتخاباتی را، در یک کلمه خلاصه کرد. دغدغه‌ای که هر بار، بهانه‌ای می‌شود برای تهمت‌زنی، بداخلاقی، و ایجاد فضای ضداخلاقی. و آن یک کلمه، تخریب است.
همه که نمی‌توان گفت؛ اما خیلی از هواداران و حامیان کاندیداها، وقتی لازم می‌شود درباره‌ی تخریب سخن بگویند، با اعتماد به نفس تمام، به گفتن کلیاتی می‌پردازند، که مخالفان همان هوادار و حامی هم می‌گویند. تعریف هواداران کاندیدای الف از تخریب، دقیقا همان تعریفی است که هواداران کاندیدای ب دارند. و بیشتر اوقات حتی جمله‌هایی که در توضیح تخریب می‌گویند هم شبیه هم هستند. و جالب‌تر آنکه همه برای تشریح تخریب، می‌گویند که تخریب با انتقاد فرق دارد و قرار نیست کسی به بهانه‌ی انتقاد، تخریب کند.
تقریبا همه مانند هم رفتار می‌کنند. تقریبا همه به نام انتقاد تخریب می‌کنند، و اگر کسی هم بخواهد به هواداران یکی از کاندیداها ثابت کند که این کارشان تخریب است، خیلی خیلی بعید است که کسی قبول کند کارش تخریب بوده، و ادامه‌ی ماجرا. هر کدام از هواداران و حامیان کاندیداها، با این وضع مخالفند و از این وضع ناراضی. با هر کدام‌شان که به گفتگو بنشینیم، دلخوری و دلزدگی را به راحتی می‌توان در گفته‌های‌شان دید. هر کدام‌شان هم مطمئنا تا حدودی درست می‌گویند، و هر کدام‌شان هم، رفتار انتخاباتی خودشان را مصداق تخریب نمی‌دانند به هیچ وجه، و معتقدند کارشان تخریب نیست.
چارقد- روزنامه انگلیسی گاردین با سیاه‌نمایی از وضعیت اخلاقی جامعه‌ی ایران، مدعی رواج عمل ترمیم پرده بکارت نزد طیف وسیعی از دختران و زنان ایرانی شد.
روزنامه انگلیسی گاردین طی گزارشی که توسط ««ژانت آفاری» گزارشگر این روزنامه از تهران تهیه شده است با سیاه نمایی از وضعیت اخلاقی جامعه ایران، مدعی رواج عمل «هینمو پلاستی» یا ترمیم پرده بکارت نزد طیف وسیعی از دختران و زنان ایرانی شده است.
در بخشی از این گزارش آمده است: «این بار دیگر قضیه رجوع به جراحان برای انجام عمل جراحی ترمیم پرده بکارت، رجوع قربانیان تجاوز به عنف یا روابط جنسی میان محارم در بین نبود؛ بلکه بسیاری از مراجعان، زنان فریب خورده و از توهم بیرون آمده‌ای بودند که دوستان پسر سری و پنهانی‌شان آنان را ترک کرده بودند، یا زنانی بودند که به تازگی در اداره یا شرکتی استخدام شده بودند، از قبیل منشی‌ها و پرستاران، که با روسایشان سر و سری پیدا کرده بودند، اما متوجه شده بودند هیچ امیدی به ازدواج با آنان وجود ندارد.
ادامه سیاه نمایی روزنامه گاردین از وضعیت اخلاقی دختران ایرانی
یکی از معروف‌ترین انتقادات برخی از روشنفکران به محمود احمدی‌نژاد، انتخاب ادبیات و رفتار عامیانه و عوام‌پسندی است که « رفتارهای پوپولیستی» خوانده می‌شود. اما این روزها شکل بازی عوض شده است و همان کسانی که تا دیروز نسبت به رفتارهای عوام‌پسند رئیس‌جمهور لب به اعتراض می‌گشودند، نه تنها در مقابل نوعی جدید از این رفتار «سکوت» نکرده‌اند، که این بار «حرکت» بر همان مسیر را انتخاب کرده اند و «سبز» شده‌اند!
چارقد- ماهنامه سپیده‌دانایی در شماره ۵۴ خود طی گفتگویی با صدیق سروستانی و نفیسه حمیدی ضمن معرفی حجاب به عنوان عامل گسترش بیماری‌های متعدد در میان جوانان به ترویج خودنمایی و نمایش دادن بدن دختران و زنان پرداخته است .
در این مطلب که تحت عنوان زیبایی از حقوق شهروندی افراد است به رشته تحریر درآمده‌است، می‌خوانیم: «خانمی که در جامعه غربی است می‌تواند لباسی را که دوست دارد بپوشد و آرایش مویی را که می‌خواهد داشته باشد، صورتش هم همین‌طور.در مستند دماغ به سبک ایرانی یک دختر نوجوان به یک نکته جالبی اشاره می‌کند و می‌گوید مو بسیاری از ایرادات چهره را می‌پوشاند، اگر افراد جامعه ما روی بینی‌شان متمرکز شده‌اند، دلیل ساده‌ای دارد … به نظر من خودنمایی حق شهروندی هر فردی است. ببینید در کشورهای دیگر، حتی در مالزی که من در آنجا زندگی کردم، همه بدن انسان قابل خودنمایی و نمایش دادن است. یعنی انسان می‌تواند از اندامش امتیاز بگیرد، در کشور ما این امتیاز محدود به صورت است، پس چرا اجازه نمی‌دهیم که آدم‌ها با این قسمت از بدنشان خودنمایی کنند.»
ماهنامه سپیده‌دانایی از اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۸۶ فعالیت خود را به مدیرمسئولی محمود گلزاری آغاز کرده‌است. این نشریه پس از انتشار ۶ شماره به دلیل درج برخی مطالب تند نظیر نگاه‌هایی که قامت خم می‌کنند و تندروی‌های نشریه در مورد انتقاد از گشت‌های ارشاد و .. دچار تغییرات اساسی شد.
یک نماینده مجلس شورای اسلامی اظهار داشت: حدود ارتداد و رجم یا سنگسار از قانون جدید مجازات اسلامی حذف می شود.
این نماینده مجلس شورای اسلامی که خواست نامش فاش نشود گفت: در لایحه جامع مجازات اسلامی که بررسی آن در کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس و نیز کمیته تخصصی مربوطه پایان یافته، حدود ارتداد و رجم بیان نشده و بدین ترتیب، این حدود از قانون جدید مجازات اسلامی حذف شده است.
وی تصریح کرد: کمیته ویژه بررسی این لایحه به این نتیجه رسید که با توجه به اینکه تعداد موارد اجرای این حدود بسیار کم است، به مصلحت نظام و کشور نیست که این حدود در قانون بیان شود.
به گزارش چارقد شهلا لاهیجی فعال جنبش فمینیستی در نشستی با بانوان اصفهانی گفت: «جنبش زنان برای طرح مطالبات در انتخابات از فرد خاصی حمایت نمی‌کند بلکه از هر کاندیدایی که نظر مثبتی روی مطالبات ما -یعنی پیوستن به کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان و تغییر ۴ اصل مربوط به جنسیت- داشته باشد، حمایت خواهد کرد.
مدیر نشر روشنگران و مطالعات زنان در بخش دیگری از سخنان خود مدعی شد: «تابوی تغییر قانون اساسی شکسته است و بایستی در برخی از اصول مربوط به حوزه زنان در قانون اساسی بازنگری شود.»
نخل‌های سوخته اما استوار و آزاد خرمشهر، به یاد می‌آورند آن شیرجوان‌هایی را که به ندای پیر فرزانه لبیک گفتند و با خون سرخ‌شان، شعار آزادی، ایثار، مقاومت و ایستادگی را به شعور تبدیل کردند. کرخه و کارون خوب به یاد دارند که در آن ۳۴ روز سیاه چه بر این مردم گذشت و راز آن حماسه را برای همیشه تاریخ خود جاری کردند.
تاریخ خونین‌رنگ خرمشهر، مبارزات کوچه به کوچه‌ی محمد و یاران رشیدش و بچه‌های سپاه خرمشهر را برای حفظ وجب به وجب خاک گلگون جنوب فراموش نمی‌کند. و چه شب‌هایی که محمد با از دست دادن هر هم‌رزم، کربلا را بارها و بارها به پیش چشم نظاره گشت. ادامه از جدایی‌ها شکایت می‌کند
چارقد- در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ۵۱۰ زن فیمنیست و ۳۲ محفل وابسته به آنها با راه اندازی تشکل «همگرایی جنبش زنان برای طرح مطالبات» مواضع و رویکرد خود درباره انتخابات را اعلام کردند.
کوچه‌ها را یکی‌یکی طی می‌کنم برای رسیدن به سالن همایش. شهر چند ساعتی است که از خواب بیدار شده. روبروی من جمع دخترانه‌ای در حرکت است؛ دو چادری و دو مانتویی؛ مشکی و سبزآبی و طوسی چهارخانه. ذهنم می‌رود سراغ ارتباط میان رنگ لباس و شخصیت سیاسی فرد -دمِ انتخابات است و من هم در حال رفتن به جلسه ای سیاسی؛ پس سیاست زدگی ام را زیاده خرده مگیر! – نگاه می‌کنم؛ آن سوتر دختری با مانتوی قرمز، دیگری آبی، یکی کرم، آن دیگری… اصلش چه فرقی می‌کند رنگ‌ها؟ من اگر بخواهم بشناسم‌شان باید باورها و تردیدهای ذهنی‌شان را بدانم؛ باید بشنوم و بخوانم‌شان. بگذریم… اول گزارشی، ذهنم عجب جریان سیالی یافته است!