دسته: رسانه

هفته ی گذشته نشریه چارقد مصاحبه ای با اقای شعرانی داشتند با تیتر «سربازمعلمی که سی سال اضافه خدمت باعث خوشحالی اش شد» این مطلب در خیلی از سایت ها منعکس شد، عده ای منبع را ذکر کردند و عده ای دیگر بدون ذکر منبع مطلب را عینا درج کردند، در بین این بازتاب ها بر خورد کردم به روزنامه ی قدس ، تیتر مطلبش را این گونه زده بود » معلم کوچک ترین مدرسه دنیا در گفتگو با قدس بیان کرد؛ روستایی هستم، حتی در اینترنت !» اولش کمی تعجب کردم چون جمله ی آخر در مصاحبه چارقد ذکر شده بود، مصاحبه را تا انتها خواندم، دیدم این روزنامه فقط با حذف چند سوال و تغییر دادن صورت سوالات عین مصاحبه را در روزنامه شان منتشر کرده، لینک مصاحبه را در اینجا ببینید!

ادامه رفتار غیر اخلاقی یک روزنامه در برابر چارقد!

«دوشیزه ای هستم که از بدو تولد پدرم مرا بانو نامید و حالا بعد از رفتن مادر براستی بانوی خانه پدرم هستم.» این بار چاربلاگ را با بخشی از پروفایل وبلاگ «بانو» آغاز کردیم. وبلاگ‌نویسی که در یکی از پست‌های وبلاگش درباره «مادر» می‌نویسد:

به بهشت نمی روم اگر مادرم آنجا نباشد(حسین پناهی). پنجشنبه که تعطیل بودم با پدر رفتیم سایپا و ماشینمو گرفتیم. از دیروز که ماشین خریدم همش چهره مادرم جلو چشممه! همیشه فکر می کردم. اگه یه روزی ماشین بخرم، مامانو برمی دارم و هر جا دلش خواست می برمش….

اما حالا که ماشین دارم ، مادر ندارم!!! در تمام شادیها و خوشبختی هایم، غمی دلخراش نهفته هست و آن نبود مادر است. که باید باشد و نظاره گر تمام شادیهایم باشد!!!

ادامه چاربلاگ

اگه نقاش بودم، یه تصویر اپیزودیک! با همه‏ی جزئیاتش ازکشیده‏ای که معصومه‏ خانم از سرباز عراقی خورد می‏کشیدم. کشیده‏ای که به خاطر حاضر جوابیش خورد، بعد از اینکه تو دست سرباز عراقی اسیر شده بود .بعدش صحنه‏ی قهقهه‏ی ناخودآگاهشو می‏کشیدم، لحظه‏ای که انگار تازه داشت می‏فهمید که چه بلایی سرش اومده و اسارت دست عراقی‏ها یعنی چی. تو صحنه‏ی بعد هم گریه‏های آروم و بی‌صداشو می‏کشیدم. اسارت…حاضرجوابی…سیلی خوردن از سرباز عراقی…قهقهه‏ی بلند…گریه‏ی بی صدا…

هر طرف که نگاه می کنم، سیده زهرا حسینی می‏بینم! زهراهای درد کشیده، زهراهای صبور، زهراهای شجاع، مبارز، فداکار…یکی به من بگه نویسنده‏ها و فیلم‏سازها و نقاش‏ها کجان؟!

ادامه هزاران (دا)ی نانوشته!

فرهنگ، امری ضروری در حیات انسان است. هر نوع رفتار و تفکری به زمینه‏ی فرهنگی که فرد در آن می‏زید، بستگی دارد. انسان موجودی است اجتماعی و حاصل این زیست اجتماعی، بعد از سال‏ها، شکل‏گیری فرهنگ و مشترکات ذهنی یک جامعه است. هر فرهنگ، فرآیند اجتماعی کردن مخصوص به خود را دارد که متفاوت با دیگر جوامع است.

در دهه‏های اخیر، با گسترش استفاده از اینترنت، کاربران با فرهنگ‏های مختلفی مواجه‏اند که هر کدام، دنیای جدیدی را برای آن‏ها معنا می‏کنند.

می‏توان گفت که در حال حاضر مصرف اینترنت (به مثابه یک کالای فرهنگی نوین) به شیوه‏ای برای گذران اوقات فراغت بدل شده است. استفاده روز افزون از اینترنت و طولانی‏تر شدن ساعات استفاده از آن در اوقات فراغت در زندگی مدرن شهری، مستلزم تأمل دقیق و علمی است. از دیگر ویژگی‏های این رسانه‏های جمعی می‏توان به خصلت تفریحی و سرگرم‏کنندگی آن اشاره کرد. سایت‏های فال‏بینی، مُد، طنز و پیامک (sms)، کتابخانه‏های مجازی، وب سایت‏های شخصی و . . . که به مهارت کم نیازمندند، باعث بسط و توسعه‏ی این کنش در سبک‏های جدید فراغتی جوانان شده است.

«دانیل لرنر» معتقد است که رسانه‏های ارتباطی و اطلاعاتی با اشاعه اخبار و اطلاعات متنوع از تمام جهان امکان آشنایی فرد با مخاطبان زیادی را فراهم می‏آورد که از حیث سبک زندگی، فرهنگ، زبان و دین با یکدیگر متفاوتند. و دیگر تنها با منابع محدود بومی خود مرتبط نیست.

هر امری در جامعه انسانی یک امر فرهنگی است. فرهنگ هر جامعه‏ای را می‏توان عامل استحکام بخش آن نیز دانست که در معنای کلی ارزش‏ها، هنجارها، آداب و روسوم و… را شامل می‏شود. به زعم «بریان فِی»، حتی «تجربه‏ها از انتظارات، خاطرات، اعتقادات و پیش‏داوری‏های فرهنگی که در ساخته شدن آن تجربه نقش دارند، شکل می‏گیرد» به عبارت دیگر تجربه‏های شخصی ما نیز در چهارچوب نظام معنایی ساختارهای جامعه‏ای که در آن زندگی می‏کنیم، تبلور می‏یابد. پس استفاده نادرست از اینترنت و جذب فرهنگ‏های غیر بومی و غریبه شدن، تجربه‏ها و سبک زندگی فرد را آنچنان دچار دگرگونی و تنش خواهد کرد که همواره خود را موجودی بیگانه از سایرین ببیند و به نوعی از فضای حقیقی که در آن زیست می‏کند، دور می‏بیند.